Dzisiejsze wiązanki coraz bardziej odbiegają od tradycyjnych, tak samo jak wianki święcone na zakończenie oktaw, a ozdabiane przez niektórych storczykami i resztą innych wyszukanych okazów z kwiaciarni. Tradycyjne bukiety na maryjne święto zawierały wyłącznie to, co pochodziło z pól i ogrodów. Było w nim: dużo ziół, m.in. mięty, ruty, dziewanny, lebiodki, krwawnika, rozmarynu, wiele kwiatów: słonecznika, malw, mieczyków, georginii, kłosy zbóż: pszenicy, jęczmienia, owsa, żyta (po poświęceniu niektórzy wykruszali z nich ziarna na pierwszy zasiew), gałązki: jarzębiny, leszczyny i mirtu - symbolu dziewictwa, oczyszczenia, młodości, szczęścia, płodności, śmierci i odrodzania zarazem. Ponadto: makówki, warzywa i owoce, np. nabite na patyk jabłko czy ziemniak. Do takiego bukietu miało prawo trafić wszystko, co urodziła ziemia i co było ważne dla ludzkiego bytu. Ruta - to typowo obrzędowa roślina, stanowiąca rodzaj amuletu przeciw urokom i czarom. Uchodziła też za symbol dziewictwa i niewinności. Hyzop - roślina o tradycjach leczniczych i rytualnych, stosowana jako lekarstwo do oczyszczania płuc i do kropienia ludzi ze względu na przypisywaną mu moc oczyszczania z grzechów. Dziurawiec - był lekiem uniwersalnym, uznawanym za święte ziele. Niektórzy wierzyli, że odpędza złe duchy. Wrotycz - stosowany był jako lek wzmacniający siły i ratujący przed śmiercią. Koniczyna - była stosowana w lecznictwie, dawała siłę życia. W chrześcijaństwie stała się symbolem Trójcy Świętej. Dziewanna - uosabiała władzę ducha nad ciałem. W starosłowiańskiej kulturze była poświęcona bogini dziewic. Mak - przywodził na myśl zaświaty, uznawany był za symbol nocy, ciszy, snu. Barwinek - posiadał moce czarowne i znany był pod nazwą fiołek czarownika. Nie tylko przed laty wierzono, że zioła mają leczniczą moc, chronią przed chorobami i przynoszą urodzaj w plonach. Do dziś wiele osób jest przekonanych co do ich dobroczynnej mocy. Czy wiesz, że... * Matka Boska, patronka dnia 15 sierpnia, nazywana u nas Zielną, w Czechach zwie się Korzenną, w Niemczech Kwietną, w Estonii Żytnią. We wszystkich tych krajach, w dniu maryjnego święta, składa się w ofierze płody ziemi: zioła, kwiaty, zboża, warzywa i owoce. * Bukiety - wiązanki, które święci się w polskich kościołach, w zależności od regionu zwą się: ziela, równianki, kępki, ograbki, rózgi lub rózgi ograbkowej. * Ziołowe kompozycje układano w każdym domu już w przeddzień święta, nie żałując najpiękniejszych okazów z ogródka, w myśl przysłowia: "W sierpniu każdy kwiat woła - zanieś mnie do kościoła!" * Wierzono, że poświęcony w kościele bukiet nabiera niezwykłych właściwości - czarodziejskich i leczniczych, więc w drodze powrotnej z kościoła pozostawiano ziele w bruzdach zagonów, aby szkodniki nie zagrażały ziemniakom i kapuście. Po kilku dniach zabierano bukiet do domu i tam przechowywano go pieczołowicie, najczęściej za świętym obrazem. Zioła z bukietu dodawano do różnego rodzaju domowych herbat i wywarów stosowanych w leczeniu ludzi i zwierząt gospodarskich. Okadzano nimi izbę i obejście dla ochrony przed burzą, pożarem i epidemią groźnych chorób. * Święto Matki Boskiej Zielnej od dawna było dniem pielgrzymek dziękczynnych. Podążały one m.in. do Częstochowy i Kalwarii Zebrzydowskiej. W tradycji ludowej z 15 sierpnia kojarzony jest też z zakończeniem żniw oraz uroczystościami dożynkowymi. * Wiele nazw roślin używanych do wicia wianków świadczy o wielkiej sakralizacji otaczającego rolników świata. W wianki wplatano: "koszyczki Najświętszej Marii Panny" czyli werbenę pospolitą, "łzy Matki Boskiej" - groszek i "warkoczyki Najświętszej Panienki" - dziewannę drobnokwiatową, a także "złote włosy Matki Boskiej" "len Panny Marii" czy "pantofelki Matki Boskiej". Święta Wniebowzięcia Marii Panny, popularnie zwane też Dniem Matki Boskiej Zielnej to jedno z najstarszych świąt maryjnych. W Kościele jest obchodzone od V wieku n.e. Matkę Boską Zielną czci się jako patronkę ziemi, dlatego składa ofiary z ziół, warzyw i kwiatów. Uroczystości odbywające się 15 sierpnia w katolickich świątyniach wiążą się z dogmatem o Wniebowzięciu NMP. Według niektórych źródeł zaśnięcie Marii Panny miało dokonać się ok. 45 r. na Górze Syjon. Według innych przekazów św. Jan Apostoł miał zabrać Maryję ze sobą do Efezu, gdzie zakończyła swe ziemskie życie. Jeszcze inne źródła podają, że w dzień zaśnięcia Najświętszej Marii Panny zjechali się apostołowie z oddalonych krańców ziemi, by pochować jej ciało u podnóża Góry Oliwnej. Tomasz, którego nie było przy zaśnięciu Marii, poprosił o otworzenie jej grobu. Gdy odsunięto kamień, okazało się, że grobowiec jest pusty i leżą w nim tylko pachnące lilie i wianki kwiatowe. Echem tej opowieści jest święcenie w Dzień Wniebowzięcia kwiatów i ziół.