Tematyka wystawy przenosi do południowoeuropejskich jaskiń, które służyły naszym przodkom nie tylko za schronienie, ale stanowiły także swoistą galerię sztuki, miejsce przejawiania twórczych pasji. Malowidła w jaskiniach to dowód na to, że człowiek, zwany przez nas pierwotnym, również miał artystyczną duszę. Wystawa składa się z kopii malowideł z czternastu jaskiń. Najwspanialsze i najbogatsze przykłady sztuki naskalnej, z których najstarsze powstawały nawet 32 000 lat p.n.e. pochodzą z północnej Hiszpanii i południowej Francji - m.in. słynna na cały świat jaskinia w Lascaux. Artyści paleolityczni posługiwali się różnymi technikami. Obok malowideł naskalnych, wykonywanych węglem drzewnym czy ochrą, spotyka się dzieła wyryte w skale za pomocą narzędzi oraz przedmioty modelowane w glinie. Najczęstszym tematem sztuki jaskiniowej są konie, byki, antylopy, renifery, lwy, nosorożce czy mamuty. Niekiedy spotyka się także wzory geometryczne oraz sylwetki ludzi, lecz są one malowane bardzo skrótowo, bez detali. W badaniach sztuki paleolitycznej kontrowersje budzi interpretacja malowideł. Uczeni zastanawiają się jaka była funkcja tych obrazów, czym się kierował pierwotny człowiek, tworząc swoje dzieła i czym była taka jaskinia dla lokalnej społeczności. Jedni zakładają, że była to czysta sztuka dla sztuki, a inni twierdzą, że miała w magiczny sposób zapewniać powodzenie podczas łowów. Nowatorska interpretacja zakłada, że jaskinie ozdobione malowidłami miały służyć celom religijnym, będąc rodzajem sanktuariów lub też miejscami przeznaczonymi do działań szamanów. Zgodnie z tą koncepcją, jaskinia jest miejscem kontaktu z bóstwem. Za hipotezą tą miałby przemawiać fakt, że jaskinie pokryte malowidłami mają wyjątkowo dobrą akustykę, co umożliwiałoby odprawiania obrzędów z użyciem dźwięków i muzyki. Bez względu na faktyczne powody, dla których malowidła powstawały, są one niepowtarzalną i nieodłączną częścią dziejów naszego kontynentu.