Z okazji rocznicy odbędzie się uroczysta Sesja Rady Powiatu, a także wysłuchać będzie można prelekcji pt."Muzeum w Nysie miejscem kultywowania przeszłości" dr Małgorzaty Radziewicz, zaprezentowana zostanie projekcja multimedialna prezentująca kolekcje i ekspozycje muzealne z komentarzem Mariusza Krawczyka i kolekcje malarstwa oraz mebli mieszczańskic110 rocznica Muzeumh i dworskich od XVI do XIX wieku z komentarzem dr Małgorzaty Radziewicz. Listy gratulacyjne długoletnim pracownikom wręczy Starosta Nyski Adam Fujarczuk. Odbędzie się również wernisaż wystawy "Dialog i pryncypia" poświęconej twórcom powojennej instytucji muzealnej i jej zasobów Stanisławowi Kramarczykowi i Franciszkowi Pikule - biogramy bohaterów wystawy przedstawią dr Małgorzata Radziewicz i Krzysztof Pawlik. Odbędzie się również wernisaż wystawy grafiki Jarosława Jędrzejewskiego "Mezzotinta". Na uroczyste obchody 110 rocznicy powstania Muzeum przybędą parlamentarzyści, przedstawiciele władz wojewódzkich, samorządowych, reprezentanci muzeów z województwa opolskiego i województw ościennych. Jest to najstarsze muzeum w województwie opolskim szczycące się ponadstuletnimi tradycjami. Powstało w 1897 r. jako pierwsze w ówczesnej rejencji opolskiej (górnośląskiej). Dopiero w 1900 r. pojawiła się kolejna placówka muzealna w stolicy rejencji - Opolu, a następne w Gliwicach (1905 r.), Bytomiu i Głubczycach (1910 r.) oraz w Raciborzu (1914 r.). Muzeum nyskie zostało utworzone przez założone również w 1897 r. Towarzystwo Sztuki i Starożytności w Nysie (Kunst- und Altertumsverein in Neisse). Celem towarzystwa buło prowadzenie działalności muzealnej. Członkowie reprezentowali niemal wszystkie zawody i grupy społeczne spośród ludności Nysy i okolic. Byli to rzemieślnicy, właściciele ziemscy, urzędnicy, nauczyciele, duchowni. Liczba ich doszła maximum do 450. Podstawę materialną stanowiły składki członkowskie, dotacje magistratu nyskiego oraz organów władzy państwowej centralnej (Ministerstwo Wyznań i Oświaty) i lokalnej (prowincja śląska, prowincja górnośląska). Działalności towarzystwa i muzeum patronowali biskupi wrocławscy, najpierw kardynał Georg Kopp, a po jego śmierci w 1914 r. kard. Adolf Bertram. Pieczę nad muzeum powierzył zarząd towarzystwa jego sekretarzowi (od 1922 r. prezesowi), sędziemu ziemskiemu drowi Hermannowi Dittrichowi. On też był nietatowym kierownikiem oraz redaktora rocznika muzealnego Jahresbericht des Neisser Kunst- und Altertumsvereins. Po śmierci Dittricha w 1930 r. kierownikiem muzeum (od 1932 r. etatowym) został Franz Bomba - do tego czasu nauczyciel rysunków w Państwowym Gimnazjum Katolickim "Carolinum". Dział archeologii oraz redakcję rocznika muzealnego przejął inż. Georg Weisser. Siedzibą muzeum stał się pałacyk barokowy - Dawna Komendantura garnizonu nyskiego. W nim towarzystwo otrzymało w 1897 r. do swojej dyspozycji 4 pomieszczenia na parterze. Tam też została urządzona ekspozycja. W 1916 r. magistrat przekazał nieodpłatnie w użytkowanie całą Komendanturę. Od tego czasu muzeum dysponowało 18 pomieszczeniami wystawienniczymi i biurowymi oraz korytarzem, sienią i klatką schodową, które także służyły celom ekspozycyjnym. Zasoby muzeum w Nysie cechowała wielka różnorodność. Były to zabytki archeologiczne, numizmatyczne, sfragistyczne, wyroby rzemiosła artystycznego, militaria, paramenty kościelne, naczynia cechowe z cyny, miedzi i srebra, wyroby jubilerskie, szkło i ceramika śląska, wyposażenie domów mieszczańskich i wiejskich, tekstylia, dokumenty i książki, fotografie, a także grafika, malarstwo i rzeźba. Muzeum miało zatem charakter typowo regionalny. Spośród innych tego typu instytucji na Śląsku Górnym i Dolnym wyróżniało się jednak pod względem wielkości i rangi zbiorów. Liczba zabytków w muzeum nyskim wynosiła ponad 33 tysiące. Stały się one przedmiotem publikacji prasowych i naukowych, drukowanych w periodykach nyskich, opolskich i wrocławskich. Najwięcej prac naukowych ogłoszono w organie własnym Towarzystwa. Komplet Jahresbericht des Neisser Kunst- und Altertumsvereins liczy 41 zeszytów obejmujących ogółem 226 artykułów na temat zbiorów muzealnych oraz historii, archeologii i sztuki regionu nyskiego. W budynku muzeum od 1932 do 1945 r. czynny był pierwszy na Górnym Śląsku warsztat konserwacji zabytków, utrzymywany przez władze prowincji górnośląskiej, a kierowany przez jedynego w tamtym czasie na tereni prowincji konserwatora, Łukasza Mrzygłoda. Choć frekwencja zwiedzających do 1945 r. nie była imponująca, Muzeum Sztuki i Starożytności dobrze spełniło swoje zadania w gromadzeniu, ochrony i konserwacji zbiorów oraz ich upowszechniania w formie publikacji i wykładów, a także udostępniania na wystawach stałych i czasowych oraz poza własną siedzibą. Poważną przeszkodą w działalności muzeum stała się katastrofa powodzi, która nawiedziła miasto we wrześniu 1938 r. Fakt ten, jak również inne trudności, zwłaszcza lokalowe i finansowe, a także topniejące szeregi członków Towarzystwa Sztuki i Starożytności przyczyniły się do jego rozwiązania w 1941 r. Muzeum zostało przekazane miastu. Kolejną katastrofą okazało się rozproszenie zbiorów oraz pożar muzeum u schyłku wojny. Na początku marca 1945 r., kiedy nadciągała ofensywa radziecka, władze miejskie ewakuowały część zbiorów muzealnych do Domaszowa koło Jesenika (Republika Czeska) i do gajówki w Przełęku koło Nysy. Muzealia, które pozostały w budynku muzeum, zostały niemal doszczętnie zniszczone podczas pożaru w przy końcu marca 1945 r. Natychmiast po zakończeniu wojny i przejęciu władzy nad miastem przez administrację polską od maja 1945 r. ówczesny kierownik referatu kultury i sztuki w Starostwie Powiatowym w Nysie, inż. arch. Stanisław Kramarczyk, rozpoczął akcję ratowania dzieł sztuki w Nysie i sąsiednich powiatach oraz czynił starania o sprowadzenie z terytorium Czechosłowacji zbiorów muzeum przedwojennego w celu utworzenia na nowo placówki muzealnej. Wobec braku siedziby, która spłonęła, oraz w związku z trudnościami ze znalezieniem lokalu w zniszczonej w 80 % Nysie, sprowadzone z powrotem zbiory z gajówki w Przełęku oraz muzealia ocalałe z pożaru budynku muzeum zostały ulokowane w gmachu gimnazjum "Carolinum". Pierwszą wystawę muzealną, na której zgromadzono zabytki byłego Muzeum Sztuki i Starożytności oraz dzieła sztuki i rzemiosła artystycznego z kościołów nyskich, urządzono w lutym 1947 r. w Ośrodku Szkoleniowym Energetyki (obecnie Zespół Szkół Technicznych). Dała ona początek reaktywowanemu Muzeum w Nysie. Jego siedzibą stał się budynek dawnej kliniki chirurgicznej przy ul. Marcinkowskiego (obecnie Bank PKO SA). Muzeum podlegało najpierw Zarządowi Miejskiemu (do 1949 r.), następnie zostało przejęte przez Ministerstwo Kultury i Sztuki.. Nadzór merytoryczny sprawowały nad nim muzea okręgowe w nast. kolejności: Muzeum Górnośląskie w Bytomiu - do 1951 r., Muzeum Górnośląskie w Bytomiu - do 1951 r., Muzeum Śląskie we Wrocławiu - do 1957 r., później Muzeum Śląska Opolskiego. W realiach okresu powojennego wykształcił się nowy profil Muzeum w Nysie. O ile do 1945 r. było to typowe muzeum regionalne (Heimatmuseum), to w czasach polskich dominantę zbiorów zaczęły stanowić dzieła sztuki i rzemiosła artystycznego z Europy Zachodniej. Uratowane przed zniszczeniem bądź kradzieżą oraz sprowadzone z okolicznych pałaców i dworów obrazy mistrzów zachodnioeuropejskich wieków XV-XIX, jak również meble, porcelana, fajans i inne użytkowe wyroby artystyczne, uzupełnione później zakupami i przekazami - nadały muzeum charakter ponadregionalny. Tę cechę ugruntowała kolekcja grafiki polskiej i malarstwa polskiego gromadzona od prawie 50 lat. W związku z odbudową powojenną Nysy napłynęły do muzeum zabytki archeologiczne. Do tego doszły jeszcze materiały z badań prowadzonych w okolicy, zwłaszcza cenne skarby monet. Wszystkie te nabytki stanowią imponującą pod względem ilościowym i wartości historycznej kolekcję, która służy celom badawczym, wystawienniczym i oświatowym. Od 1984 r. muzeum mieści się w trzeciej w swoich dziejach siedzibie. Jest nią Pałac Biskupi - w latach 1729-1810 rezydencja biskupów wrocławskich w Nysie jako stolicy księstwa biskupiego. Ten najwspanialszy obiekt barokowej architektury rezydencjalnej na Śląsku powstał w XVII-XVIII w. Zniszczony podczas II wojny światowej, po długotrwałej odbudowie przekazany został w użytkowanie muzeum. Warunki, jakie stwarza budynek, pozwoliły na w pełni profesjonalne, nacechowane rozmachem i wielkim poczuciem estetyki urządzenie ekspozycji. Pojawiły się na niej cenne obrazy i meble, do tego czasu przechowywane z konieczności w magazynach. W tej siedzibie muzeum przeżyło trzecią w swoich dziejach katastrofę - powódź 1997 r. Wiele muzealiów uległo wówczas zalaniu. Usuwanie skutków kataklizmu, który poczynił także szkody budowlane w Pałacu Biskupim, z powodu braku środków finansowych na konserwację trwa nadal. Wiadomość pochodzi z oficjalnej strony Nysy.