Czynienie z euro głównego tematu kampanii prezydenckiej jest o tyle dziwaczne, że akurat w tej sprawie Komorowski, Duda czy każdy inny, kto zamieszka w Belwederze, będzie miał niewiele do zrobienia. A już na pewno - do zablokowania. Tak się składa, że w kwestii zmiany waluty wyłączne kompetencje sprawcze należą do parlamentu. I jeśli znajdzie się w nim konstytucyjna większość zwolenników euro, prezydent będzie mógł tylko bezradnie (albo radośnie) patrzeć, jak rozstajemy się ze złotym. Tyle mówi konstytucja. I teoria. A w praktyce nie widać na horyzoncie szansy na znalezienie w Sejmie większości 2/3, która mogłaby spróbować przeforsować wprowadzenie euro w Polsce. Co nie znaczy oczywiście, że nie warto o tym rozmawiać. Choćby po to, by rozwiewać, lęki, opory i legendy, jakie towarzyszą ewentualnej i odległej zmianie waluty Strach przed euro, zwłaszcza strach konsumentów, obawiających się gigantycznych podwyżek cen, ma w sobie niewiele z racjonalności, a sporo z magii. Przykro to pisać, bo walka z mitami nie jest łatwa, ale wszystkie statystyki mówią o tym, że inflacja (czyli wzrost cen) po przyjęciu euro nigdzie nie przekroczyła granic ocierających się choćby o bolesność i realnie odczuwalnych. Przy odrobinie wysiłku państwa i pilnowaniu, by ceny były przeliczane na euro uczciwie (a taki wysiłek w wielu krajach podjęto), operacja zmiany waluty była praktycznie nieodczuwalna. To, że na Słowacji ceny w euro są dziś wyższe o kilka, kilkanaście procent niż w Polsce, wynika z kwestii kursowych, konkurencji i głębokości tamtejszego rynku, a nie z tego, że euro = wzrost cen. I gdyby dziś euro nie kosztowało 4 złote z groszami, a na przykład 3,60, to ceny słowackie wydawałyby się nam bardzo atrakcyjne (z wyjątkiem ceny ziemniaków - bo te rzeczywiście są u naszych południowych sąsiadów haniebnie drogie, podobno dlatego, że mało się ich tam uprawia). Inną sprawą - i o tym naprawdę warto rozmawiać, ale obawiam się, że to rozmowa, która może być rozsądnie prowadzona wyłącznie na poziomie ekspercko-ekonomicznym - jest to, na ile polska gospodarka korzysta dziś z tego, że nie należymy do eurostrefy. I czy wejście do niej osłabiłoby ją czy też wzmocniło. Tu ilu ekonomistów - tyle poglądów. I nie podejmuję się ich oceniać. Doświadczenie nauczyło mnie natomiast, że przekonanie wielu, iż mając złotego, możemy "w razie czego" go bronić i sterować kursem, jest mocno iluzoryczne. Bo już wielokrotnie przekonywaliśmy się, że umiarkowanie mocna ingerencja czy presja poważnych graczy na kurs złotego robi z nim to, czego chcą oni, a nie to, czego chcemy my. Konrad Piasecki