Wreszcie nadszedł kres Państwa Islamskiego, jeśli rozumieć przez państwo również posiadanie określonego terytorium. Bojownicy Daesh działają teraz w rozproszeniu. Owszem, zachowują jeszcze zdolność szkodzenia zachodniemu szatanowi (zamach w Marsylii kilka dni temu), a co najmniej - zdolność przypisywania sobie zamachów, z którymi nie mają nic wspólnego (zamach w Las Vegas), ale nie zarządzają już zwartym terytorium, nie prowadzą też regularnej wojny naziemnej. Wielka liczba żołnierzy jest w tym momencie zbędna. Ci, którzy przeżyli ostatnie ofensywy wojsk rządowych irackich, syryjskich i - co ważne - wojsk kurdyjskich, muszą teraz znaleźć sobie gdzieś miejsce. Część z nich wraca do Europy, zatem Francja jako największy - by tak rzec - "dostawca" żołnierzy ze Starego Kontynentu, staje automatycznie przed największym problemem. Odtąd kłopotem nie są już wyjazdy na dżihad, kłopotem stały się powroty z dżihadu. Wszyscy powracający z tamtego kierunku są sprawdzani, a ci, których podejrzewa się o związki z terroryzmem, zostają aresztowani, po czym odpowiednie komórki antyterrorystyczne w służbach specjalnych i w prokuraturze dokładnie ich prześwietlają. Część z tych podejrzanych staje przed sądem, część z oskarżonych zostaje skazana. W takim przypadku problemem stają się ich dzieci, także przybyłe z Bliskiego i Środkowego Wschodu. I nie chodzi tylko o to, że trzeba się zająć dziećmi, bo rodzice idą za kratki - to byłoby banalne. Jest inny problem, który dobitnie pokazał emitowany wczoraj w kanale France5 film Les Enfants de Daesh - chodzi o to, że te dzieci same podlegały przez kilka lat dżihadystowskiej propagandzie, a jak dobrze wiemy - my, którzyśmy doświadczyli innej totalitarnej propagandy - umysł dziecka jest szczególnie podatny na skrajnie uproszczony obraz rzeczywistości i wiemy też, że czym skorupka nasiąknie za młodu... Inaczej mówiąc, we Francji rozpowszechniona jest obawa, że te dzieci mogą się stać po latach, gdy dorosną, bombą z opóźnionym zapłonem. Film, o którym wspominam, szczegółowo opisuje to, co już wcześniej w ogólnych zarysach było wiadome o indoktrynowaniu przez Daesh dzieci przybyłych z Europy, albo tam urodzonych w ciągu kilku minionych lat. Wiadomo było wcześniej, że np. dzieci ćwiczą z bronią, a potem stopniowo są wykorzystywane w oddziałach zbrojnych w walce z "niewiernymi". Ale film pokazuje cały system edukacji zorganizowany przez Państwo Islamskie, nakierowany na - chciałoby się powiedzieć, pamiętając o komunistycznych doświadczeniach - stworzenie "nowego człowieka". Np. dzieci oglądają tam - niekiedy na żywo - sceny z okaleczania, a nawet zabijania ludzi, szczególnie sceny dekapitacji, która jest ulubionym sposobem zabijania przeciwników przez "żołnierzy Allaha". I otóż dzieci te - co widzimy na filmie - przyjmują te praktyki nie tylko bez przerażenia. One je przyjmują jako coś normalnego, bowiem nauczono je, że w ten sposób wymierzana jest słuszna kara tym, którzy obrażają Allaha. I one w to wierzą. Teraz te dzieci lądują nagle we Francji, w innym niewątpliwie kontekście cywilizacyjnym. Ale skoro ich ojcowie, wychowani w laickiej szkole, okazali się podatni na wezwania mułłów do zniszczenia zachodniej, a więc bezbożnej cywilizacji, to tym bardziej one, wychowane w kulcie przemocy w imię rządów Allacha na ziemi, mogą któregoś dnia dołączyć do dżihadu czy to na ziemiach islamu, czy to we Francji - bo i ona ma się przecież, wedle ideologii dżihadystowskiej, stać ziemią islamu. Aby dojść do tego szczytnego celu, trzeba tylko poderżnąć gardło jakiemuś księdzu przy ołtarzu, zabić z kałasznikowa policjanta, albo wysadzić się w powietrze na ruchliwej paryskiej ulicy. Stąd obawa o los tych dzieci jako bomb z opóźnionym zapłonem. Ich wychowanie, ich psychiczna rekonstrukcja, a potem uczynienie ich częścią zachodniego społeczeństwa jest wielkim wyzwaniem. I wielką troską państwa. Dlaczego o tym piszę? Dlatego, żeby na tym przykładzie pokazać, jak bardzo oderwane od rzeczywistości są dobre rady słane z Polski (szczególna dedykacja dla Pana Ministra Błaszczaka) do Francji w przedmiocie rozwiązywania problemów imigracyjnych i ich pochodnych (dżihadyści z Europy są najczęściej potomkami imigrantów). Te dobre rady zazwyczaj sprowadzają się do prostej zachęty "nie wpuszczać!". Otóż w tym przypadku ich wartość jest, z przyczyn zrozumiałych, zerowa.