Wigilia przypomina pierwotne agapy, na których chrześcijanie gromadzili się wieczorem przed dniem świątecznym, by przez czuwanie, modlitwy i śpiewy przygotować się na obchody święta. Początkowo wigilię praktykowano przed wszystkimi uroczystościami roku liturgicznego. W czasach nowożytnych upowszechniła się wigilia w przeddzień Bożego Narodzenia, by obecnie stać się wyłącznie określeniem wieczerzy postnej przed uroczystością pamiątki Narodzenia Chrystusa. W Polsce wigilia upowszechniła się w XVIII wieku, a od XX wieku stała się powszechną tradycją. Na wsi i w dworach umieszczało się w czterech rogach głównej sali (izby) cztery snopy zbóż: pszenicy, żyta, jęczmienia i owsa, aby Boże Dziecię nie skąpiło w Nowym Roku niezbędnego pokarmu dla zwierząt i ludzi. Stół pokrywano sianem i białym obrusem, co miało przypominać ołtarz i pieluszki Dzieciątka. Ustawiano osobne zestawy dla członka rodziny zmarłego w bieżącym roku, a także dla przypadkowo zjawiającego się gościa. Ojciec rodziny lub najstarszy wiekiem rozpoczynał wieczerzę modlitwą i odczytaniem opisu narodzenia Pańskiego z Ewangelii św. Łukasza. Następnie dzielono się opłatkiem i składano sobie życzenia. Do tego doszedł później zwyczaj ubierania choinki i obdarowywania się prezentami. Z dniem wigilijnym związanych jest wiele przysłów ludowych, m.in.: "Jak na Wigilię gwiazdy świecą, kury dobrze jajka niosą"; "Wigilia jasna, święty Jan ciemny obiecują rok przyjemny"; "Jakiś we Wigilię, takiś cały rok". Chcesz wiedzieć jak wyglądają tradycyjne polskie święta w różnych regionach kraju? Zajrzyj tutaj! Z okazji świąt Bożego Narodzenia pragniemy złożyć czytelnikom Faktów, a w szczególności ich stałym komentatorom, życzenia zdrowych, spokojnych rodzinnych świąt i samych dobrych wiadomości w Nowym 2003 Roku.Redakcja serwisu Fakty INTERIA.PL