Urodzony w 1886 r. w Clausen (Luksemburg) absolwent studiów prawniczych w Niemczech, rozpoczął praktykę adwokacką w Metz - wówczas mieście niemieckim. W 1919 roku został deputowanym Demokratycznej Partii Ludowej. Zwykle jednak nie zabierał głosu w burzliwych debatach parlamentarnych okresu międzywojennego. W marcu 1940 roku, w przeddzień wkroczenia armii niemieckiej do Francji, objął funkcję podsekretarza stanu. Po klęsce Francji, początkowo poparł kapitulancki rząd Petaina i zachował w nim stanowisko podsekretarza stanu. Kilkanaście dni później podał się jednak do dymisji. Aresztowany i deportowany w głąb Niemiec, uciekł w 1942 roku. Współpracował z francuskim ruchem oporu. Po wyzwoleniu wszedł do rządu tworzonego przez generała Charlesa de Gaulle'a. Brał udział w powstaniu MRP (Ruchu Republikanów Ludowych). W Izbie Deputowanych zasiadał nieprzerwanie od 1945 aż do 1962 roku. Zajmował rozmaite stanowiska rządowe; ministra finansów, premiera i - przede wszystkim - w latach 1948-52 - szefa francuskiej dyplomacji. Opowiadał się za umocnieniem współpracy francusko-niemieckiej; ostro sprzeciwiał się powojennej izolacji Niemiec. Uczestniczył w opracowaniu planu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWiS) - projektu oddania pod wspólną władzę francuskiego i niemieckiego węgla oraz stali. Przedstawił ten plan francuskiej Radzie Ministrów, a następnie - 9 maja 1950 roku - francuskiemu społeczeństwu. Realizacja pomysłu zależała od zaakceptowania go przez państwa europejskie - potencjalnych członków przyszłej Wspólnoty. O projekcie najwcześniej dowiedział się Adenauer. Inne rządy na udzielenie odpowiedzi miały 24 godziny. EWWiS miała prowadzić do utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy, połączenia ludzi ponad wzajemnymi animozjami, uprzedzeniami i chęcią zemsty. Schuman popierał również projekt Europejskiej Wspólnoty Obronnej - odrzucony przez francuski parlament w latach pięćdziesiątych. Po utworzeniu EWG, w latach 1958-60 był przewodniczącym Zgromadzenia, a do 1963 roku - jego członkiem. Swoje idee polityczne przedstawił w książce "Pour l'Europe". Ostatni etap jego działalności politycznej był częściowym spełnieniem marzeń: Schuman, zdeklarowany zwolennik Stanów Zjednoczonych Europy, przez dwa lata (1958-60) był przewodniczącym Parlamentu Europejskiego. Zmarł w 1963 roku.