Pod koniec lat 80. polityka ta zyskała jednak na znaczeniu. Wówczas w Jednolitym Akcie Europejskim (wszedł w życie w 1987 roku), zmieniającym Traktat Rzymski z 1957 roku, dodano artykuły dotyczące tej polityki. Obejmuje ona ochronę wód, likwidację zanieczyszczenia atmosfery, obniżenie poziomu hałasu, uregulowanie produkcji chemicznej, zagospodarowanie odpadów, ochronę przyrody. Aby chronić wody, określono normy jakościowe dla wszystkich rodzajów wód. Regulacje dotyczą wód słodkich, słonych, powierzchniowych i głębinowych. Ustalone zostały dopuszczalne limity obecności w wodzie substancji chemicznych, takich jak: kadm, rtęć, dwutlenek tytanu. Dla ochrony atmosfery w 1985 roku UE ustaliła natomiast dopuszczalną zawartość ołowiu w paliwie oraz w benzynie bezołowiowej. Wprowadzono również ograniczenia poziomu hałasu samochodów osobowych, ciężarowych, motocykli, ciągników, samolotów poddźwiękowych, kosiarek, maszyn budowlanych. Unia przyjęła także regulacje dotyczące produkcji chemicznej. Pierwsza taka regulacja pochodzi z końca lat sześćdziesiątych i określa standardy klasyfikowania, pakowania i etykietowania niebezpiecznych substancji. Na początku lat siedemdziesiątych wydano dwie dyrektywy o kontroli składu detergentów, a blisko 10 lat później nakaz informowania władz o substancjach, zakładach i miejscach, gdzie istnieje zagrożenie. Stworzono też Europejski Wykaz Istniejących Substancji Chemicznych (spis wszystkich istniejących substancji oraz procedury postępowania z nimi). W 1990 roku UE ustaliła natomiast zasady gospodarowania odpadami. W tym samym roku utworzono Europejską Agencję Ochrony Środowiska Naturalnego, której głównym zadaniem jest badanie stanu zanieczyszczenia środowiska i informowanie o tym opinii publicznej.