Urodził się w 1935 r. Był dźwigowym i spawaczem w szczecińskiej stoczni. W 1970 r. należał do liderów zakładowego strajku. W 1980 r. był przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Szczecinie. Na wieść o strajku w Stoczni im. Lenina w Gdańsku objął przywództwo strajku w Szczecinie. Porozumienie z rządem podpisał dzień przed tym, jak zrobił to w Gdańsku Lech Wałęsa. Przewodniczył Zarządowi Regionu Pomorze Zachodnie NSZZ "Solidarność". Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany. Aresztowany, więzienie opuścił na mocy amnestii w 1984 r. W latach 1987-89 był członkiem Grupy Roboczej Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność". Uchodzi za radykała - nie uznał porozumień zawartych przy Okrągłym Stole. Założył po nich Solidarność '80. W 1997 r. został senatorem. Rok później wraz z kilkoma radnymi zawiązał koalicję z SLD i objął urząd prezydenta Szczecina. Po wyroku Sądu Lustracyjnego, który uznał, iż współpracował z bezpieka, a złożył fałszywe oświadczenie lustracyjne, stracił mandat senatora, odwołano go również z funkcji prezydenta miasta. W 2002 r. został jednak oczyszczony z zarzutów przez Sąd Najwyższy (to była kontrowersyjna decyzja, według wielu jego dawnych kolegów - przyp. red.) i ponownie wybrany na prezydenta Szczecina. Włączył się w obronę Stoczni Szczecińskiej i wszystkich upadających przedsiębiorstw. Na jego wniosek powstał Komitet Protestacyjny Stoczni Szczecińskiej oraz Ogólnopolski Komitet Protestacyjny w celu obrony upadających zakładów pracy.