Urodzony w 1876 roku absolwent ekonomii i prawa na uniwersytetach we Freiburgu, Monachium i Bonn, w 1917 roku został nadburmistrzem Kolonii. Przyczynił się do rozwoju miasta. Powstały tam wtedy nowe zakłady, kwitł handel, utworzono uniwersytet, nowe szkoły. Po dojściu Hitlera do władzy Adenauer musiał ustąpić ze stanowiska. Otrzymał też zakaz pobytu w Kolonii. Po wojnie 69-letni polityk rozpoczął nowy etap swojej kariery. Był jednym ze współzałożycieli CDU w brytyjskiej strefie okupacyjnej, a po zwycięstwie chadecji w wyborach parlamentarnych w 1949 roku został pierwszym kanclerzem RFN; miał wówczas 73 lata. W latach 1951-55 szefował również resortowi spraw zagranicznych. Z funkcji kanclerza Adenauer zrezygnował w 1963 roku. Projekty integracji europejskiej Adenauer tworzył już od roku 1919. Proponował wówczas oddanie wojskowo-przemysłowego potencjału państw niemieckich pod zarząd wspólnej Rady. Sądził, że gwarancją pokoju w Europie jest pojednanie francusko-niemieckie. Zjednoczona Europa - jego zdaniem - stanowiła gwarancję powstrzymania zwycięskich potęg przed nowym sojuszem, dając szansę przyjęcia Niemiec do wolnego świata. Stąd udział Adenauera w pracach nad powołaniem Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. W ostatnim roku na stanowisku kanclerza zrealizował jeden ze swoich najważniejszych celów politycznych - doprowadził do przyjaznych stosunków z Francją. Podpisany w 22 stycznia 1963 r. przez Adenauera i prezydenta Francji Charlesa de Gaulle'a traktat o przyjaźni i współpracy - tzw. Traktat Elizejski - umożliwił obu krajom przezwyciężenie powojennej wrogości. Od tego czasu oba kraje uzgadniają między sobą stanowiska we wszystkich ważnych kwestiach politycznych. Konrad Adenauer zmarł w 1967 roku.