Powołany w roku 1994 na mocy Traktatu z Maastricht (1992 r.) Komitet Regionów jest organem o kompetencjach wyłącznie doradczych złożonym z przedstawicieli władz regionalnych i lokalnych. Członków Komitetu wyznaczają rządy państw Unii, a powołuje Rada UE na cztery lata. Są oni wybierani spośród polityków z okręgów miejskich lub regionów - mogą być prezydentami regionów, regionalnymi parlamentarzystami, radnymi miejskimi, burmistrzami dużych miast itp. Komitet wyraża opinie z własnej inicjatywy albo na wniosek Komisji Europejskiej lub Rady Unii Europejskiej. Członkowie Komitetu urzędują na miejscu - w swoich regionach, a nie rezydują na stałe w Brukseli. Działają w imieniu obywateli Unii, broniąc ich interesów w sprawach decyzyjnych związanych z polityką regionalną. Równocześnie przekazują mieszkańcom swoich regionów informacje o pracach w strukturach unijnych. Komitet jest niejako pośrednikiem między instytucjami europejskimi a regionami, społecznościami lokalnymi, miastami i gminami. Opinie Komitetu opracowywane są w sześciu komisjach. Pierwsza z nich zajmuje się polityką spójności regionalnej; druga - polityką społeczno-gospodarczą; trzecia - zrównoważonym rozwojem; czwarta - kulturą i edukacją; piąta - sprawami ustrojowymi i zarządzaniem; szósta - stosunkami zewnętrznymi. Obecnie Komitet Regionów składa się z 222 przedstawicieli europejskiej Piętnastki. Spotkania Komitetu odbywają się 5 razy w roku. Francuzi, Niemcy, Brytyjczycy i Włosi - największe kraje Unii - zajmują w Komitecie po 24 fotele. Hiszpanów jest 21, Austriaków, Belgów, Greków, Holendrów, Portugalczyków i Szwedów - po 12. Mniej reprezentantów mają Duńczycy, Finowie i Irlandczycy - po 9, Luksemburg - jedynie 6. Po rozszerzeniu UE do dotychczasowych członków Komitetu dołączą przedstawiciele z dziesięciu nowych krajów: z Polski - 21, z Czech i Węgier - 12, z Litwy i Słowacji - 9, z Estonii, Łotwy i Słowenii - 7, z Cypru - 6, z Malty - 5.