Zaczynał jako młody, komunizujący student prawa na Uniwersytecie Warszawskim, publikował na łamach ultrakatolickiego "Przeglądu Współczesnego" i kwartalnika "Verbum" księdza Korniłowicza. Po pobycie podczas wojny w klasztorze Dominikanów w Masywie Centralnym wrócił do kraju. Podczas okupacji wstąpił do Armii Ludowej i PPR. Napisał "Szkołę klasyków", zbiór esejów o racjonalistach - od Woltera i Diderota po Balzaka i Stendhala, który stał się biblią socrealistów. Kiedy w 1957 roku partia odmówiła zgody na pismo "Europa", które chciał wydawać z grupą intelektualistów, złożył legitymację. Pozostał krytykiem partii, w 1963 roku podpisał List 34 w sprawie cenzury i polityki kulturalnej. Po Marcu został pozbawiony tytułu profesorskiego i w 1969 roku otrzymał azyl polityczny w USA. Jego najważniejsza książka "Szkice o Szekspirze" ("Szekspir współczesny"), w której interpretował tragedie i kroniki historyczne Szekspira jako sztuki współczesne, zapewniła mu rozgłos na całym świecie i otworzyła drogę na amerykańskie uniwersytety. Pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej, został ochrzczony w kościele katolickim.