W prawosławiu obejmuje duchowieństwo wyższe i zakonne. Celibat został odrzucony przez protestantyzm i niektóre kościoły narodowe. Celibat był w chrześcijaństwie stałym postulatem od III w., szczególnie w Kościele zachodnim. Początkowo celibat obowiązywał tylko wyższe duchowieństwo, długo - do XII w. - był nie przestrzegany. Ostatecznie wprowadzony został w XII w. przez Grzegorza VII, który zawiesił w prawach wszystkich żonatych biskupów i księży. Ścisłe przestrzeganie celibatu obowiązuje duchownych katolickich w Polsce od 1198 roku. We współczesnym katolicyzmie - wbrew dążeniom części kleru (zwł. zachodnioeuropejskiego) - zasada celibatu została podtrzymana w 1967 roku encykliką Pawła VI Sacerdotalis cealibatus. Celibat uniemożliwia dziedziczenie dóbr kościelnych przez potomstwo duchownych. Jan Paweł II, reprezentant konserwatywnego stanowiska Kościoła wobec niektórych problemów etycznych współczesnej cywilizacji, potępia dążenia do zniesienia celibatu księży.