Zaangażował się w działalność spółdzielczą. Okres wojny spędził głównie w Lublinie. Jako poddany austriacki ukrywał się używając nazwiska Bielak. W czasie wojny, podobnie jak działacze PPS-Lewicy, opowiadał się za międzynarodową rewolucją, a nie walką o niepodległość. Po wojnie wstąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i z jej ramienia działał w ruchu klasowej spółdzielczości robotniczej. Z władz spółdzielczych został usunięty za postawę komunistyczną. Do 1924 r. był kilkakrotnie aresztowany. Potem stał się zawodowym funkcjonariuszem partii. W rok później wyjechał do Moskwy. Po przygotowaniu w szkole Kominternu wykonywał różne zadania z ramienia Międzynarodówki Komunistycznej, skierowany m.in. do Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej w Sofii. W 1933 r., po powrocie do kraju aresztowany i skazany na 7 lat więzienia, z którego wyszedł dzięki amnestii w końcu 1938 r. Po wybuchu wojny przedostał się z Warszawy na teren okupacji radzieckiej. Na polecenie władz ZSRR i bezpośrednio NKWD w sierpniu 1943 r. powrócił do Warszawy i wszedł do kierownictwa Polskiej Partii Robotniczej. 31 grudnia 1943 r. powołano go na przewodniczącego Krajowej Rady Narodowej. Od 31 grudnia 1944 r. Prezydent Krajowej Rady Narodowej. Okres powojennej działalności Bolesława Bieruta był czasem bardzo poważnych odstępstw od praworządności, ograniczania suwerenności Polski i podporządkowania dyrektywom ówczesnego kierownictwa ZSRR. Bierut jest współodpowiedzialny za zbrodnie stalinowskie. 4 lutego 1947 r. Sejm wybrał go na prezydenta Rzeczypospolitej po uchwaleniu ustawy o trybie wyborów głowy państwa. Funkcję prezydenta po uchwaleniu 22 lipca 1952 r. konstytucji PRL i po nowych wyborach zastąpiono funkcją przewodniczącego Rady Państwa. W latach 1952-54 premier, 1948 sekretarz generalny KC PPR, 1948-54 przewodniczący, 1954-56 I sekretarz KC PZPR. Zmarł 12 marca 1956 r. w Moskwie, uczestnicząc na czele delegacji PZPR w XX Zjeździe KPZR.