Aleksander Bocheński urodził się 6 sierpnia 1904 roku w Czuszowie pod Proszowicami w rodzinie ziemiańskiej. Jego braćmi byli pisarz Adolf Maria Bocheński i ks. Józef Maria Bocheński. Ukończył w 1923 roku Gimnazjum Klasyczne we Lwowie i w tym samym roku debiutował wierszem "Na śmierć rotmistrza Bochenka" na łamach dziennika "Słowo Polskie", tam też opublikował pierwsze artykuły. Po wybuchu II wojny światowej brał udział jako ochotnik w kampanii wrześniowej w 22 Pułku Ułanów. Po wojnie, od października 1945 do grudnia 1955 roku, był dyrektorem browaru w Okocimiu. Przez jedną kadencję był posłem na Sejm z Krakowa (z listy niezależnej inteligencji katolickiej). Artykuły i felietony publikował m.in. w "Dziś i jutro" i "Tygodniku Powszechnym". W 1957 roku został członkiem Związku Literatów Polskich, publikował w "Kierunkach", "Życiu i myśli", "Słowie Powszechnym". W 1961 roku zamieszkał w Warszawie. Był członkiem zarządu Stowarzyszenia PAX. Pisane podczas okupacji "Dzieje głupoty w Polsce" po raz pierwszy zostały wydane w 1947 r. Inne znane książki Bocheńskiego to trzytomowe "Wędrówki po dziejach polskiego przemysłu" (1966) oraz "Rzecz o psychice narodu polskiego" (1971). Bocheński tłumaczył także dzienniki kardynała Retza oraz Saint-Simona.