Urodził się w 1881 r. w Pieve Tesino, w regionie Trentino na pograniczu północnych Włoch i Austro-Węgier. Po ukończeniu liceum studiował filologię w Wiedniu, a następnie pracował jako dziennikarz. Od 1905 redaktor dziennika "Il Trentino". W latach 1911-1918 był posłem do parlamentu wiedeńskiego z regionalnej partii katolików, gdzie reprezentował interesy mniejszości włoskiej. W 1919 współzałożyciel Włoskiej Partii Ludowej (PPI), od 1923 jej przewodniczący. Od 1921 deputowany do parlamentu włoskiego. Po rozwiązaniu partii w listopadzie 1926 r., jako przeciwnik faszyzmu został pozbawiony mandatu, w 1927 aresztowany i skazany na 4 lata więzienia. Został zwolniony dzięki interwencji papieża Piusa IX. Po tych wydarzeniach pracował w Bibliotece Watykańskiej i pisał artykuły do dziennika "L'Ilustrazione Vaticana". W czasie II wojny światowej działał w ruchu oporu. Po wyzwoleniu Rzymu w czerwcu 1944 roku został ministrem bez teki. Wkrótce potem, na pierwszym po wojnie kongresie Chrześcijańskiej Demokracji, został wybrany jej sekretarzem generalnym. Popierany przez Kościół i komunistów, stał się liderem włoskiej sceny politycznej. Jego rządy były rządami centrystycznymi, proeuropejskimi i proatlantyckimi. W 1947 roku zerwał stosunki z komunistami. W latach 1945-1953 De Gasperi ośmiokrotnie pełnił funkcję premiera oraz sześciokrotnie ministra spraw zagranicznych. Jako premier prowadził dzieło politycznej i ekonomicznej odbudowy Włoch, w 1949 r. wprowadził kraj do NATO. Propagował ideę zjednoczenia Europy, odwołując się do zasad solidaryzmu. Był współorganizatorem Rady Europy (1949) oraz Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (1951). Nadzieję pokładał przede wszystkim w instytucjach typu "wspólnotowego". Gdy 9 maja 1950 roku ogłoszona została historyczna deklaracja Roberta Schumana, już następnego dnia Włochy zgłosiły gotowość udziału w jego projekcie i weszły w skład szóstki państw, które powołały do życia Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWS). Wkrótce po ustąpieniu ze stanowiska premiera w 1953 roku zasiadł we Wspólnym Zgromadzeniu EWWS, które 11 maja 1954 roku wybrało go swoim - drugim z kolei - przewodniczącym. Zmarł kilka miesięcy później w sierpniu 1954 roku. Alcide De Gasperi jest zaliczany do najwybitniejszych chadeckich polityków powojennej Europy. Lata jego rządów nazywane są "erą De Gasperiego".