Twórczość Guya Ben-Nera stała się szczególnie rozpoznawana i ceniona od czasu prezentacji instalacji Zestaw drzewodom/Treehouse Kit w pawilonie izraelskim na Biennale w Wenecji w 2005 roku. Kilka lat po tym wydarzeniu i po kilku wizytach artysty w Warszawie, zostanie otwarta w Zachęcie jego indywidualna wystawę pod tytułem "Zgodnie z instrukcją/Instructions Included". Oprócz projektu znanego z Wenecji, artysta zaprezentuje dwie wcześniejsze prace: Elia (2003) i Dziki chłopiec/Wild Boy (2004), a także ukończoną w 2007 toku Kradnąc piękno/Stealing Beauty oraz najnowszy film - Druga natura/Second Nature, który tuż przed prezentacją w Zachęcie miał swoją premierę na Biennale w Liverpoolu. To wybór nieprzypadkowy. Artysta znany jest z powracania do interesujących go wątków tematycznych i rozwijania ich w kolejnych projektach, aż przybierają coraz bardziej dojrzałą postać. Co go interesuje? Czy wciąż jeszcze istotny jest kontrast między pierwotną dzikością właściwą rodzajowi ludzkiemu a procesami cywilizacyjnymi i edukacyjnymi przycinającymi tę dzikość do norm społecznych; pozycja artysty we współczesnym świecie, jego stosunek do innych życiowych ról (problem właściwej wszelkim twórcom potrzeby zachowania indywidualizmu kontra chęć spełnienia się w roli ojca rodziny); aż wreszcie formalne i tematyczne odniesienia kulturowe - przede wszystkim do literatury, filozofii, filmu i historii sztuki współczesnej. W twórczości Guya Ben-Nera ważny jest element performatywny - w jego filmach czy instalacjach wideo występuje on sam i często członkowie najbliższej rodziny: żona - Nava, a także dzieci: Elia i Amir. Poszczególne dzieła formalnie nawiązują do różnych filmowych gatunków: filmu dokumentalnego (udająca film przyrodniczy z popołudniowego programu telewizji Elia); edukacyjnego (instruktaż filmowy towarzyszący instalacji przestrzennej "Zestaw drzewodom"); czy wreszcie różnych rodzajów filmu artystycznego - ze szczególnym uwzględnieniem tych z początków kina (niemy film Dziki chłopiec, który przypomina stapstikowe komedie Harolda Lloyda, Bustera Katona czy Charlesa Chaplina, w warstwie tematycznej nawiązuje bezpośrednio do klasycznego dzieła François Truffauta L'enfant sauvage z 1970 roku). Z kolei "Kradnąc piękno to film", który zaczyna się jak telenowela, a kończy jak zapis telewizyjnej dyskusji specjalistów z dziedziny filozofii, polityki i edukacji. Najnowsze dzieło artysty "Druga natura" sytuuje się pomiędzy gatunkami: klasycznej oświeceniowej bajki, w której bohaterami są zwierzęta obdarzone ludzkimi cechami, traktatem filozoficznym a filmem familijnym w stylu Walta Disneya, z udziałem tresowanych zwierząt. Niektóre dzieła artysty to wideoinstalacje, inne łączą medium filmowe z przestrzenną aranżacją (noszącą cechy instalacji rzeźbiarskiej i environment), zaś w filmie Elia występują, według słów samego autora, "ożywione rzeźby". Wszystkie prace Ben-Nera sytuują się na pograniczu różnych gatunków i stylów, także w warstwie tematycznej. Mieszają humor z powagą, sceny z codziennego życia z cytatami z ulubionych dzieł literatury, filozofii, filmu czy sztuk wizualnych. Filmy Ben-Nera wyglądają nieraz jak zapis performansu, a artysta celowo ujawnia tajniki swojego warsztatu, niedoskonałości montażu, taniość chałupniczo wykonanych dekoracji; buduje skomplikowane historię za pomocą kilku prostych rekwizytów, często przedmiotów codziennego użytku, które na czas filmu zmieniły swoją funkcję. Sceny kręci w swoim mieszkaniu lub w zastanym, naturalnym otoczeniu. Zaprasza własne dzieci do współtworzenia filmów nieadresowanych do dzieci. Umowność, ironiczne zatarcie granic, zabawa służąca wydobyciu ukrytych, nie zawsze wesołych treści, celowe zakłócanie zasad tematycznego decorum to cechy właściwe całej dotychczasowej twórczości artysty. Pytanie o konieczność stałego wpisywania się w ramy, postępowania "zgodnie z instrukcją" obowiązujących ról społecznych, norm moralnych czy oczekiwań w stosunku do siebie samego; tęsknota za wolnością i jednoczesne podawanie w wątpliwość, czy ucieczka z ram jest możliwa, wydają się być najważniejszym i stale obecnym wątkiem sztuki Guya Ben-Nera. W filmach artysty często ukazane są procesy instruowania, edukowania, dające czasem zaskakujące efekty. Guy Ben-Ner w swoich dziełach obsadza się w różnych rolach: marynarza odtworzonego statku; Robinsona Crusoe - rozbitka na samotnej wyspie czy ojca uwięzionego przypadkowo pod łóżeczkiem malutkiego synka (metafora artysty szukającego twórczej samotności); pioniera i budowniczego, umiejącego zrobić wszystko z niczego (też ciekawa metafora twórcy); strusia - przewodnika stada (gatunek znany jest z tego, że pisklętami opiekują się również samce); przybranego ojca dzikiego chłopca - Bustera (imię po ulubionym artyście Ben-Nera - Busterze Keatonie); niebędącego wcieleniem cnót ojca udzielającego dzieciom życiowych rad na temat życia, ekonomii i prawdziwych wartości. Oczywiście wszystkie opisywane projekty dotyczą różnych zagadnień, jednak wątek autobiograficzny - ciągle na nowo podejmowane próby spojrzenia na swoją egzystencjalną sytuację jako człowieka i artysty - występuje w mniej lub bardziej bezpośredni sposób we wszystkich dotychczasowych dziełach artysty. Komiczno-smutne prace Guya Ben-Nera skłaniają do zastanowienia i autorefleksji, unikając podsuwania diagnoz czy łatwych rozwiązań. Traktują o konieczności i przekleństwie stosowania się do instrukcji. Ekspozycji towarzyszyć będzie katalog zawierający teksty krytyczne autorów z Izraela i Polski oraz reprodukcje dziel artysty. Publikacja dofinansowana przez Fundację Artis. Wystawa zrealizowana przy wsparciu Ambasady Izraela i Instytutu Adama Mickiewicza w ramach Roku Polskiego w Izraelu. Wystawa potrwa do 16 listopada 2008.