Na wystawie "Rotmistrz Witold Pilecki - ochotnik do Auschwitz" znalazły się także informacje dotyczące życiorysu rotmistrza, jego fałszywe kenkarty z czasów II wojny, pierwsza strona raportu z 1946 roku, zawierająca ocenę sytuacji w kraju oraz zdjęcia z procesu Pileckiego i tekst skazującego go na śmierć wyroku. - Celem tej wystawy jest przybliżenie postaci rotmistrza Pileckiego, jednego z bohaterów polskiej historii XX wieku, nie tylko jako bohatera, ale także jako człowieka, ojca rodziny, społecznika i artysty - mówił podczas otwarcia wystawy Łukasz Kamiński z Biura Edukacji Publicznej IPN, które współtworzyło ekspozycję. Obecny na uroczystości syn rotmistrza, Andrzej Pilecki, podkreślił, że jest bardzo wzruszony "taką skalą działań" związanych z upamiętnieniem jego ojca, na które jego rodzina czekała wiele dziesiątków lat. - Cieszę się, że wystawa jest eksponowana w takim miejscu, gdzie każdy może ją zobaczyć i zapoznać się z postacią mojego ojca" - powiedział Andrzej Pilecki. - Rotmistrz Witold Pilecki był wielkim Polakiem i wielkim człowiekiem. Myślę, że zwłaszcza dla młodych Polaków jego życie i ofiara powinny stać się przykładem i drogowskazem. Powinien stać się patronem nowej Polski - podkreślił Kornel Morawiecki, założyciel "Solidarności Walczącej" i działacz Dolnośląskiej Inicjatywy Historycznej, inicjatora ekspozycja. Wystawa będzie dostępna dla warszawiaków przez dwa tygodnie, później będą ją mogli zobaczyć także mieszkańcy m.in. Wrocławia i Zabrza. Witold Pilecki urodził się w 1901 roku w Karelii w północnej Rosji. Od 1910 mieszkał i uczył się w Wilnie. Jako chłopiec działał w niepodległościowym harcerstwie, a następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Podczas kampanii wrześniowej dowodził oddziałem kawalerii. Był współzałożycielem Tajnej Armii Polskiej. W 1940 roku został dobrowolnie więźniem KL Auschwitz, by zdobyć informacje i zorganizować w obozie ruch oporu. Po ucieczce z obozu podjął działalność konspiracyjną w AK. Podczas Powstania Warszawskiego walczył w zgrupowaniu "Chrobry II", a po kapitulacji trafił do obozów jenieckich Lamsdorf i Murnau. Po wyzwoleniu obozu wstąpił do II Korpusu Polskiego we Włoszech. Na rozkaz gen. Andersa w 1945 roku powrócił do kraju, gdzie w maju 1947 roku został aresztowany pod zarzutem prowadzenia działalności na rzecz II Korpusu. Po brutalnym śledztwie i sfingowanym procesie został skazany na śmierć. Egzekucja odbyła się 25 maja 1948 roku w więzieniu na warszawskim Mokotowie. Miejsca jego pochówku władze komunistyczne nie ujawniły.