- Biografia harcmistrza Zygmunta Szadkowskiego może być dla nas niezwykłą lekcją najnowszej historii Polski. Należał on do pokolenia działaczy państwowych, które przebyło długą drogę, począwszy od okresu dwudziestolecia, przez drugą wojnę światową aż po czasy powojenne - napisał prezydent, którego list podczas czwartkowych uroczystości odczytał podsekretarz stanu w kancelarii prezydenta Maciej Klimczak. W ocenie Komorowskiego, losy Szadkowskiego uświadamiają wagę idei konstytuujących niepodległy byt państwowy. "Historia wciąż stawia przed nami różne wyzwania. I choć czasem pojawia się wiele rozwiązań, to nie zawsze wiemy, którą drogą podążyć. Jak połączyć indywidualne skłonności człowieka z myślą o dobru wspólnym? Wierzę, iż przypomnienie postaci Zygmunta Szadkowskiego, przypomnienie zasad, którymi kierował się w życiu, przyczyni się do kształtowania wzorca mądrych i odpowiedzialnych zachowań w służbie dla ojczyzny i społeczeństwa. Wzorca, z którego korzystać będziemy my, współcześni, a także przyszłe pokolenia Polaków" - uznał w liście prezydent. Zygmunt Lechosław Szadkowski był polskim politykiem emigracyjnym, oficerem Wojska Polskiego, działaczem harcerskim i społecznym. Urodził się 5 stycznia 1912 r. w Warszawie, dzieciństwo spędził w Tołoczynie na Witebszczyźnie. W 1938 r. uzyskał absolutorium z geografii na wydziale matematyczno-przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Po studiach na wydziale prawa i nauk społecznych wstąpił do służby dyplomatycznej. Po wybuchu drugiej wojny światowej przedostał się do Francji. Wstąpił do Wojska Polskiego i jako wysłannik rządu znalazł się w Rumunii, gdzie organizował struktury konspiracyjne na ziemiach wcielonych do Związku Sowieckiego. Po upadku Francji udał się na Bliski Wschód, do powstającej tam Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, z którą walczył w obronie Tobruku. Współtworzył także działalność harcerską wśród Polaków w Palestynie. W 1942 r. trafił do Szkoły Podchorążych Piechoty; po ukończeniu kursu został jej instruktorem, jednocześnie uczestnicząc w pracach harcerskich. 1 grudnia 1943 r. Naczelny Wódz mianował go kierownikiem Samodzielnego Referatu Harcerskiego Dowództwa Wojsk na Środkowym Wschodzie. W październiku 1944 r. został komendantem ZHP na Wschodzie. Przeszedł szlak bojowy armii Andersa, walczył w Afryce Północnej i we Włoszech. Służbę wojskową zakończył w stopniu podpułkownika. Po wojnie wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie brał udział w pracach Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Wielkiej Brytanii oraz w organizacjach emigracyjnych. W latach 1960-1967 był przewodniczącym ZHP poza granicami kraju. Publikował w pismach emigracyjnych i występował w Radiu Wolna Europa. Udzielał się również w polityce emigracyjnej, jako członek prezydium Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej i jej ostatni przewodniczący przed rozwiązaniem w grudniu 1991 r. oraz jako minister spraw społecznych i minister i skarbu w rządach Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. Zmarł w Londynie 5 września 1995 roku. Pochowano go na Cmentarzu Żbikowskim w Pruszkowie. Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim, Komandorskim i Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.