Kangchendzönga (8 586 m n.p.m.) to trzeci co do wielkości szczyt na Ziemi. Położony jest na wschodnim skraju Himalajów Centralnych, na granicy Nepalu i Sikkimu, należącego do Indii. Jego nazwa po tybetańsku oznacza "Pięć Wielkich Skarbnic Śniegu". Najwyższy wierzchołek góry zdobyli 25 maja 1955 r. George Band i Joe Brown - uczestnicy brytyjskiej wyprawy. W roku 1978 dwa z czterech ponadośmiotysięcznych wierzchołków góry były dziewicze - Kangchendzönga Południowa (8 476 m n.p.m.) i Kangchendzönga Środkowa (8 482 m n.p.m.). Wyprawa Polskiego Klubu Górskiego na Kangchendzöngę wyruszyła wiosną 1978 r. Kierował nią Piotr Młotecki. 19 kwietnia na morenie lodowca Yalung na wysokości 5 200 m n.p.m. założono bazę główną. Dokładnie miesiąc później Eugeniusz Chrobak i Wojciech Wróż stanęli na południowym wierzchołku Kangchendzöngi. Eugeniusz Chrobak tak opisywał zdobycie szczytu: "Wspinaczka wymaga dużej ostrożności. Wieje coraz silniej, śnieżne siodło pod szczytem trawersujemy dosłownie oparci o 'ścianę' wiatru, a łącząca nas lina unosi się sztywnym łukiem. Łatwym stokiem wchodzimy na płaski śnieżny szczyt. W tym momencie wiatr całkowicie ustaje. Jesteśmy świadkami jakiegoś fenomenalnego zjawiska, bo przecież niżej słychać jego wycie. Jest godzina 14.15 Zdejmujemy plecaki z butlami, maski. Przez radiotelefon rozmawiamy z bazą, robimy zdjęcia. Dziękujemy sobie za drogę, klepiąc się po plecach. 22 maja Kazimierz Olech, Wojciech Brański i Zygmunt A. Heinrich weszli na Kangchendzöngę Środkową (8 482 m n.p.m.). Zdobycie obu dziewiczych dotąd wierzchołków było ogromnym sukcesem polskich himalaistów. Osiem lat później, 23 stycznia 1986 r., Jerzy Kukuczka i Krzysztof Wielicki dokonali pierwszego wejścia zimowego na Kangchendzöngę. Pod wierzchołkiem trzeciej góry świata 12 maja 1992 r. ostatni raz widziana była wybitna polska himalaistka Wanda Rutkiewicz.