Siły niemieckie to garnizon miasta wzmocniony do 50 tys. żołnierzy, przeważające pod względem uzbrojenia, wyposażenia i doświadczenia w walkach. Powstańców wspomogła masowo ludność Warszawy, a także lotnictwo alianckie (w tym polskie) dokonujące w miarę możliwości z zachodu rajdów do Warszawy i zrzutów ekwipunku bojowego. Stalin odmówił pomocy (zrzutów, wojskowych akcji ofensywnych, nawet prawa do lądowania na terytorium zajętym przez wojska radzieckie) władze ZSRR uważały (nie bez racji), że politycznie ten zryw wymierzony jest przeciw nim i popieranym przez nie siłom grupującym się wokół PKWN. Nadchodząca ze wschodu 1 Armia WP przejściowo utworzyła przyczółki na lewym brzegu Wisły (Czerniaków, Żoliborz), zlikwidowane jednak po kilku dniach przez hitlerowców. Powstanie miało 2 fazy: 1-4 VIII zaczepną, prowadzącą do opanowania znacznej części miasta oraz defensywną, obrona poszczególnych arterii przelotowych i dzielnic, które słabnący obrońcy oddawali kolejno: 5 VIII Wolę (gdzie wkraczające siły gen. SS von dem Bacha dokonały masakry 40 tys. mieszkańców), do 10 VIII Ochotę, 31 VII - 2 IX Stare Miasto (oddziały polskie ewakuowały się kanałami do Śródmieścia), na przełomie VIII/IX Sadybę i Powiśle, 24-27 IX Mokotów, 29-30 IX Żoliborz. 2 października 1944 r., po 63 dniach walki, przedstawiciele Komendy Głównej AK podpisali akt kapitulacji, który zapewniał uczestnikom powstania prawa kombatanckie; ludność Warszawy Niemcy wysiedlili i umieścili w obozach przejściowych, miasto systematycznie spalili i wysadzili. W toku samych walk zginęło 16-18 tys. powstańców i ok. 150 tys. ludności cywilnej (przeważnie pomordowanej), zniszczenia objęły 75 proc. zabudowań miasta. Straty niemieckie sięgały 10 tys. zabitych, 7 tys. zaginionych, 9 tys. rannych.