"Nowe Książki" ukazują się nieprzerwanie od 1949 roku - jedynie na początku stanu wojennego ich publikacja miała półroczną przerwę. Miesięcznik kontynuuje jednak znacznie starszą tradycję edytorską. Już w 1901 roku w Warszawie i Lwowie zaczęto wydawanie pisma "Książka" "poświęconego krytycznemu odnotowaniu bieżącego piśmiennictwa polskiego" - jak deklarowała redakcja w pierwszym numerze pisma, które ukazywało się do połowy lat 20. W 1934 roku program "Książki" został podjęty przez miesięcznik "Nowa Książka", czasopismo poświęcone krytyce literackiej i naukowej oraz bibliografii. Z tymi dwoma tytułami, które miały taki sam program i założenia, współpracowali wybitni humaniści m.in. Aleksander Bruekner, Juliusz Kleiner, Tadeusz Sinko. Powołane do życia po wojnie "Nowe Książki" odwoływały się do tradycji pism "Książka" i "Nowa Książka". "Nowe Książki", które początkowo miały formę bibliograficznego biuletynu nowości, wielokrotnie zmieniały charakter i formę, rozbudowując swoją zawartość i stając się pismem recenzyjno-publicystycznym, ze stałymi działami i felietonami. Redaktorami naczelnymi pisma byli kolejno: Juliusz Wiktor Gomulicki, Adam Klimowicz, Marcin Czerwiński. Obecnie redaktorem naczelnym "Nowych Książek" jest eseista i dramaturg Tomasz Łubieński. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat przez łamy pisma przewinęła się niezliczona liczba autorów - m.in. Melchior Wańkowicz, Władysław Kopaliński, Stefan Kisielewski, Anna i Maria Bojarskie, Krystyna Kofta, Janusz Tazbir, Jerzy Szacki. Z tekstów publikowanych na łamach pisma niekiedy powstawały osobne książki jak "Madonna Pekaesów" Marii Bojarskiej czy "Wycieczki balonem" Stanisława Zielińskiego. Od dziesięciu lat przyznawana jest nagroda "Nowych Książek". Jej laureatami byli m.in. Tadeusz Różewicz, Jerzy Jedlicki, Ryszard Kapuściński, Barbara Skarga, Urszula Kozioł i Kazimierz Orłoś. W tym roku otrzymała ją Dorota Kudelska, autorka pracy "Dukt pisma i pędzla. Biografia intelektualna Jacka Malczewskiego".