- Jestem niesamowicie zaskoczony, to mój debiut literacki i już zdobyłem nagrodę. Cieszę się, że moja książka "Znaki wodne" została doceniona - powiedział Krzysztof Bąk, zwycięzca konkursu. Laureat na okładce swojego tomiku przyznał, że oprócz literatury interesuje go polityka, komiksy Skandynawia, i piłka nożna. Z powodu mocnego snu jest bardzo niepunktualny. Nie pali przed pierwszym posiłkiem. Podczas uroczystego wręczenia nagrody w galerii Nowa w Poznaniu otwarta została okolicznościowa wystawa przywołująca historię 25 lat Nagrody Iłłakowiczówny. Organizatorzy wydali też tom poetycki z twórczością poetki a także tomiki i wiersze laureatów Nagrody Iłłakowiczówny. W poprzednich konkursach Nagrody im. Iłłakowiczówny zdobywali m.in.: Marzanna Bogumiła Kielar, Magdalena Bielska, Jarosław Mikołajewski, Andrzej Sosnowski, Wojciech Wencel, Janusz Szuber, Wojciech Kass, Marek Zgaiński, Mariusz Grzebalski. Kazimiera Iłłakowiczówna "Iłła" (1892-1983), była poetką, prozaikiem, dramaturgiem i tłumaczką. W latach 1908-1909 studiowała w Oxfordzie w kolegium dla cudzoziemców. Od 1910 do 1914 roku kontynuowała naukę (filologia polska i angielska) na Uniwersytecie Jagiellońskim. Należała do wybitnych postaci życia literackiego Warszawy w dwudziestoleciu międzywojennym. Była autorką kilkunastu tomów poetyckich, wśród nich m.in.: "Ikarowych lotów", "Trzech strun", "Obrazów imion wróżebnych", które wznawiane były jako "Portrety imion". Pisała też utwory prozatorskie i dramaty. Od 1918 roku pracowała w MSZ, a od 1926 roku roku w Ministerstwie Spraw Wojskowych, gdzie była m.in. sekretarką Józefa Piłsudskiego, od 1936 roku znów w MSZ. W 1939 roku ewakuowała się do Rumunii, w czasie wojny przebywała głównie w Siedmiogrodzie. W 1947 roku wróciła do kraju i zamieszkała w Poznaniu. W 1935 roku otrzymała państwową nagrodę literacką, a w 1976 roku nagrodę państwową I stopnia.