Msza żałobna pod przewodnictwem biskupa polowego Wojska Polskiego gen. brygady Tadeusza Płoski, odbyła się w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie. "Do historii przechodzi żołnierz niezłomny, żołnierz bohater, żołnierz legenda" - powiedział biskup żegnając zmarłego. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyli m.in. dowódca Wojsk Lądowych gen. broni Edward Pietrzyk, gen. brygady Roman Polko reprezentujący kancelarię Prezydenta RP, ambasadorowie Kanady i Holandii, attache Wielkiej Brytanii, duchowni, rodzina i przyjaciele zmarłego. Po zakończeniu liturgii, którą uświetnił Chór Reprezentacyjny Wojska Polskiego, orszak pogrzebowy przemieścił się na Cmentarz Wojskowy na Powązkach. Po złożeniu trumny w grobie, żołnierze Kompanii Reprezentacyjnej Wojska Polskiego oddali salwę honorową. Żegnając zmarłego na cmentarzu, dowódca 11. Dywizji Kawalerii Pancernej gen. dywizji Waldemar Skrzypczak powiedział o nim, że jest dla żołnierzy "niekwestionowanym autorytetem moralnym, wzorem patrioty i wielkiego Polaka". Ambasador Kanady w Polsce David Preston odczytał list od premiera Kanady. Przypomniał o zasługach gen. Gutowskiego dla kanadyjskiego sportu i Polonii w Kanadzie, gdzie zmarły przez wiele lat mieszkał. Gen. Gutowski był nie tylko trenerem kanadyjskiej kadry narodowej w jeździectwie, która w Meksyku w 1968 r. zdobyła złoty medal. "W latach świetności polskiego jeździectwa był jednym z najlepszych zawodników w Europie, znanym na całym świecie" - powiedział PAP Bohdan Tomaszewski, legendarny dziennikarz i sprawozdawca sportowy, przyjaciel zmarłego. Gen. Gutowski urodził się 13 września 1910 r. w Macieszewicach w Wielkopolsce. Po ukończeniu Korpusu Kadetów we Lwowie i Szkoły Oficerów Kawalerii w Grudziądzu, rozpoczął służbę w 17. Pułku Ułanów Wielkopolskich. Jako jeden z najzdolniejszych jeźdźców zakwalifikował się do kadry narodowej w tej dyscyplinie sportu. W 1936 r. brał udział w olimpiadzie w Berlinie, gdzie polski zespół zdobył brązowy medal. W 1939 r. dowodził szwadronem 17. Pułku Ułanów w bitwie nad Bzurą. Razem z 1. Dywizją Pancerną gen. S. Maczka przeszedł całą kampanię we Francji, Belgii i Holandii. Po II wojnie światowej wyemigrował do Kanady. Do Polski generał powrócił w 2000 r. Do połowy 2006 r. uczestniczył w życiu kawalerii. Za zasługi bojowe odznaczony został m.in. Złotym i Srebrnym Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem walecznych, amerykańskim odznaczeniem Legion of Merit oraz najwyższym francuskim odznaczeniem Legią Honorową.