Tytuł ten został mu nadany - zgodnie z uchwałą Senatu ChAT - w "uznaniu dokonań teologicznych, jego zaangażowania kościelnego, społecznego i ekumenicznego". Wizyta biskupa Hubera w Polsce w związku z przyznaniem mu doktoratu honoris causa została zorganizowana przez Konsystorz Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP, ChAT oraz parafię ewangelicką Św. Trójcy w Warszawie. Biskup Huber - wybitny niemiecki etyk i intelektualista - w 1980 roku uzyskał profesurę w zakresie etyki społecznej na Uniwersytecie w Marburgu, a w 1984 roku objął katedrę teologii systematycznej na Uniwersytecie w Heidelbergu. W 1989 roku był profesorem wizytującym w Emory University w Atlancie. W 1994 roku został wybrany na urząd biskupa Kościoła ewangelickiego Berlina i Brandenburgii (później przyłączono także Górne Łużyce). W 2004 roku został wybrany na przewodniczącego Rady Kościoła Ewangelickiego w Niemczech. Wybór ten spowodował, że stał się jedną z głównych postaci ewangelicyzmu, i to nie tylko w wymiarze niemieckim. Biskup Huber reprezentował klarowne stanowisko w wielu kwestiach społecznych, m.in. bioetyki, rozumienia sprawiedliwości, służby wojskowej, wojny irackiej, integracji europejskiej, relacji z judaizmem i islamem, nauczania religii w szkole, kształtu edukacji ogólnej. W dialogu ekumenicznym biskup Huber podkreślał znaczenie zarówno wrażliwości wobec partnera, jak i konieczność kształtowania i utwierdzania własnej tożsamości wyznaniowej. Natomiast w pracy naukowej dokonał twórczej reinterpretacji dorobku teologii ewangelickiej, łącząc namysł teologiczny z dogłębną znajomością szczegółowych kwestii z zakresu etyki filozoficznej, bioetyki i teorii społeczeństwa. Biskup Huber jest autorem wielu monografii naukowych, które często stawały się standardami w debacie akademickiej. Do najważniejszych publikacji należą m.in.: "Der gemachte Mensch. Christliche Ethik und Bioethik" (2002), Kirche und Offentlichkeit" (1973), Konflikt und Konsens. Studien zur Ethik der Verantwortung" (1980).