Album prezentuje króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w wizerunkach powstałych w XVIII wieku pochodzących ze zbiorów polskich. Część ilustracji została zaprezentowana po raz pierwszy. Najbardziej znanym autorem jest Marcello Bacciarelli, a monarchę najczęściej przedstawiano w płaszczu gronostajowym, brylantowym Orderze Orła Białego oraz łańcuchu orderowym z koroną leżącą na stoliku. Na portretach król zwykle stał w pobliżu fotela symbolizującego tron i obok fragmentów monumentalnej architektury. 150 zamieszczonych w albumie rycin zostało uzupełnionych opisami zawierającymi charakterystykę artystycznych walorów prac oraz informacje na temat okoliczności ich powstania i rozpowszechniania. Publikacja zawiera słownik artystów i wydawców rycin, wykaz autorów i tytułów dzieł drukowanych oraz indeks osób. - Książka została pomyślana jako album do oglądania - z jednej strony zamieszczono ilustrację, z drugiej - jej opis dokumentacyjny. Cześć przedstawionych portretów nie zachowała się do chwili obecnej i przetrwały jedynie w rycinach. Pomysł albumu powstał z chęci przybliżenia kontrowersyjnej postaci władcy, który poprzez rozpowszechnianie tak dużej liczby podobizn pragnął zjednać sobie przychylność poddanych - opowiadała autorka albumu. Tomasz Makowski, dyrektor Biblioteki Narodowej, która wydała album podkreślił, że w publikacji znalazły się głównie pochlebne wizerunki Stanisława Augusta, bowiem król dbał o przedstawianie go w sposób korzystny. - W albumie znalazły się jednak także nieudane wizerunki, które się zachowały, mimo że król kazał je przechwytywać i niszczyć. Monarcha zawsze występował na portretach w stroju francuskim, jednak w katalogu są również dwa wizerunki prezentujące go w stroju polskim, zupełnie zresztą nieudane. Są to oczywiście wizerunki legendarne, ponieważ król nigdy w takim stroju nie występował - mówił Makowski. Stanisław August Poniatowski, herbu Ciołek był synem kasztelana krakowskiego. Starannie wykształcony, w młodości wiele podróżował. W 1756 roku został posłem saskim w Sankt Petersburgu, gdzie nawiązał romans z Katarzyną II. W 1764 roku wybrano go na króla Polski. W pierwszych latach panowania zainicjował reformy, które zaniepokoiły carycę. W latach 1768-1772 w Barze zawiązała się konfederacja w obronie wolności szlacheckich i przeciwko Rosji, która doprowadziła do I rozbioru Polski, w którym uczestniczyła Rosja, Prusy i Austria. Największym sukcesem dążeń reformatorskich króla stało się uchwalenie podczas Sejmu Czteroletniego w 1791 roku Konstytucji 3 Maja, pierwszej w Europie. W 1792 roku po wkroczeniu wojsk rosyjskich do Polski Stanisław August przystąpił do konfederacji targowickiej, mając nadzieję na uratowanie państwa. W 1793 roku Prusy i Rosję podpisały w Petersburgu II rozbiór Polski. W 1794 roku wybuchło powstanie kościuszkowskie, które doprowadziło w 1795 roku do III rozbioru Polski, w którym Rosja, Prusy i Austria rozdzieliły między siebie resztę ziem polskich. Król opuścił Warszawę i udał się w asyście dragonów rosyjskich do Grodna pod opiekę i nadzór namiestnika rosyjskiego, po czym 25 listopada 1795 roku abdykował. Zamieszkał w Petersburgu, gdzie zmarł 12 lutego 1798 roku. Obecnie jego prochy spoczywają w krypcie katedry Św. Jana w Warszawie.