Otwarta dla zwiedzających ekspozycja stanowi współczesną prezentację starego Krakowa. Po mieście oprowadza widzów dziewczynka - stylizowana na jedną z bohaterek znanych z portretów Stanisława Wyspiańskiego. Ludzka psyche stanowiła kwintesencję rysowanych przez Wyspiańskiego portretów. Wymowa oczu, pochylenie głowy, typowy gest - to cechy podstawowe tych wizerunków. Dla Wyspiańskiego najważniejsze były odczucia twórcy, który pragnie uchwycić duchową naturę swego modela, a ulubionymi modelami artysty byli jego najbliżsi, ujmowani w naturalnych, niewymuszonych pozach. Portrety te często przedstawiały dzieci: śpiące, zamyślone, skupione. Artysta obwodził płynnym konturem drobne sylwetki modeli, kilka tonów chromatycznych swą ekspresją odpowiadało psychice postaci. Aby móc stworzyć takie portrety konieczny był rodzaj empatii, silna więź uczuciowa z modelem. Stąd najlepsze i najbardziej intymne portrety Wyspiańskiego to wizerunki własnych dzieci: Helenki, Mietka i Stasia. Do tego rodzaju emocji, więzi, a zarazem niespożytej ciekawości poznawczej nawiązuje Michał Pasich tworząc postać Helenki, która nawiązuje imieniem do córki Stanisława i Teodory Wyspiańskich, żyjącej w latach 1895-1971. Modelką jest Zuzia Bożek - dziecko bliskich przyjaciół i sąsiadów artysty, można więc mówić o podobieństwie więzi emocjonalnej. Michał Pasich, uchodzący za twórcę nieustannie poszukującego połączeń między formą a emocjami, także przy okazji tej wystawy realizuje swoją wizję swobodnego łączenia plastyki obrazów z techniką fotograficzną. Prezentowana w Pawilonie wystawa Helenka z Krakowa eksponowana była z sukcesem w Bukareszcie. Ukazuje stary Kraków odbierany z perspektywy stanów emocjonalnych dziecka: zamyślenia, skupienia, zaciekawienia, zdumienia, dziecięcej refleksji. Malarska poetyka fotograficznego obrazu nawiązuje zarówno do twórczości Wyspiańskiego, jak i do oniryczno-emocjonalnej wizji miasta odbieranego subiektywnie i filtrowanego poprzez świat uczuć dziecka. W ten klucz wpisuje się dodatkowo technika wykonania na płótnie. W mojej pracy najbardziej interesuje mnie konfrontacja człowieka z człowiekiem, modela z twórcą albo jego ukryta relacja z rzeczywistością, ukryta relacja między nim samym a jego własnym sposobem postrzegania. Ważne są rysy twarzy, charakter twarzy człowieka, zatrzymany w jakiejś przestrzeni - cała masa rzeczy. Ja potrafię zachwycać się krajobrazem, wizją miasta, ale jeśli nie ma tu elementu ludzkiego, który jest w kontakcie z tym wizerunkiem, to w sensie twórczym mało mnie on interesuje. Michał Pasich - artysta fotograf, urodzony w Krakowie w 1969 roku. Studiował religioznawstwo, traktując je jako element rozwoju na drodze ku fotografii. Zajmuje się nią od 15 lat. Mając do czynienia z fotografią na światowym poziomie, rozwinął rzemiosło i wrażliwość, zdobył ogromne doświadczenie i wyspecjalizował się w tzw. "portrecie psychicznym". Porusza się w wielu tematykach i stylistykach, nieustannie poszukując połączeń między formą a emocjami. Realizuje to zamierzenie poprzez swobodne łączenie plastyki obrazów, składając je w niezależną, czasami paradoksalną i nie pozbawioną poczucia humoru całość. Swoje prace prezentował podczas licznych wystaw artystycznych, zarówno zbiorowych jak i indywidualnych. Jedną z nich była wystawa Pejzaż z Portretami, która została wpisana do światowego dziedzictwa w związku z obchodami roku Rembrandta (2006). Organizatorem i pomysłodawcą tamtego przedsięwzięcia była Fundacja Conspero, z którą Michał Pasich współpracuje również przy obecnie prezentowanej wystawie Helenka z Krakowa. Wystawa czynna od 5 lutego do 31 marca 2008 roku w Pawilonie Wyspiański 2000, pl. Wszystkich Świętych 2, poziom -2, wstęp wolny. Organizatorzy: Miasto Kraków, Krakowskie Biuro Festiwalowe, Fundacja Conspero Informacje: www.biurofestiwalowe.pl Wiadomość pochodzi z oficjalnej strony Krakowa.