Barszcz zawiera parzącą substancję, powodującą zapalenie skóry. Roślina szybko rozprzestrzenia się na polach uprawnych, łąkach, w lasach oraz przy drogach. Najczęściej występuje na terenach wilgotnych, w pobliżu rzek i strumieni. W Małopolsce największe skupiska barszczu znajdują się w powiecie wielickim, krakowskim, nowosądeckim, nowotarskim i tatrzańskim. Inspektorat opracował mapkę największych skupisk tej rośliny. Nie ma jednak nakazu prawnego jej zwalczania, a niszczenie barszczu Sosnowskiego leży w gestii samorządów. Największym problemem są skupiska rośliny na działkach prywatnych, gdzie nie ma możliwości zniszczenia ich. Trudne jest także zwalczanie barszczu w korytach rzek, gdzie metody chemiczne są zabronione, a mechaniczne - skomplikowane technicznie. Barszcz Sosnowskiego dotarł do Polski w latach siedemdziesiątych z Kaukazu. Sprowadzono go celowo, aby służył do produkcji paszy, gdyż przynosił duże plony. Najchętniej uprawiano tę roślinę na Podhalu, Podkarpaciu i na Pogórzu Sudeckim. Okazało się jednak, że barszcz jako pasza jest mało wydajny, a ponadto może być niebezpieczny zarówno dla ludzi jak i dla zwierząt. Substancja znajdująca się w barszczu może powodować zapalenie skóry, pęcherze, trudno gojące się rany i zapalnie spojówek. Barszcz może być również niebezpieczny dla alergików. Roślina dodatkowo może powodować oparzenia u zwierząt hodowlanych.