Akcję uwolnienia sokołów przeprowadzili wspólnie Katedra Zoologii i Ekologii Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie oraz Stowarzyszenie Na Rzecz Dzikich Zwierząt. Sokoły pochodzą z hodowli wolierowej. Do gniazda adaptacyjnego zostały wprowadzone 11 lipca br. Przez około 2 tygodnie ptaki przyzwyczajały się do gniazda i okolicy, uznając je za miejsce swego urodzenia. Raz dziennie sokołom dostarczany był pokarm. Opiekę nad ptakami sprawowali studenci Uniwersytetu Rolniczego. Po uwolnieniu, przez około trzy tygodnie, sokoły powinny wracać do tymczasowego gniazda, w którym czekać będzie na nie świeży pokarm. Dopiero po uzyskaniu samodzielności, gdy opanują sztukę polowania, odlecą na zachód lub południe Europy. Naukowcy mają nadzieję, że po 2-3 latach wrócą do Krakowa i założą własne gniazda. W latach 2000-2006 ze sztucznego gniazda na Baszcie Złodziejskiej Zamku Królewskiego na Wawelu uwolniono 12 sokołów. Sokół wędrowny na początku XX wieku był gatunkiem występującym na terenie całego kraju, najliczniej na Warmii i Mazurach. Około 1950 roku nastąpił katastrofalny spadek liczebności populacji. Ostatnie znane gniazda sokołów odkryto w 1964 roku w województwach: krakowskim, koszalińskim i wrocławskim. W latach 1970-1989 pojawienie się sokoła stwierdzono zaledwie dwudziestokrotnie. Pierwsze próby hodowli sokoła wędrownego podjęli polscy sokolnicy pod koniec lat siedemdziesiątych, kiedy na terenie Polski sokoły już prawie nie występowały. W związku z tym ptaki w polskich hodowlach pochodziły z hodowli zachodnioeuropejskich: niemieckich, szkockich, skandynawskich. Reintrodukcję sokoła wędrownego, czyli ponowne wprowadzanie gatunku na stare miejsca bytowania rozpoczęto w 1990 roku, m.in. w Krakowie i Warszawie. Akcje reintrodukcji koordynuje Rada Programu Restytucji Sokoła Wędrownego, do której należy Uniwersytet Rolniczy w Krakowie oraz Stowarzyszenie na rzecz Dzikich Zwierząt "Sokół". W latach 1990-2007 reintrodukowano 319 sokołów wędrownych, natomiast w lęgach naturalnych wykluło się ponad 100 młodych ptaków. W 2007 roku zaobserwowano 14 stanowisk lęgowych, spośród których większość powstało w wyniku polskich reintrodukcji.