Program restytucji sokoła wędrownego w Polsce zapoczątkowany został w 1992 r. podpisaniem porozumienia między Polskim Związkiem Łowieckim, Urzędem Wojewódzkim we Włocławku, Urzędem Wojewódzkim w Krakowie oraz Fundacją Aktywna Ochrona Ptaków Ginących. Sokół wędrowny w ciągu wieków został przetrzebiony przez człowieka w ramach celowego tępienia drapieżników, zaś do ostatecznego jego wymarcia przyczyniło się skażenie środowiska naturalnego spowodowanego wprowadzaniem biocydów. Przywracanie sokoła do naturalnego środowiska dokonywane jest poprzez wypuszczanie ptaków na terenach górzystych, leśnych oraz w miastach, które są środowiskiem zbliżonym do gór. Najlepszą i sprawdzoną metodą osiedlania sokoła wędrownego jest tzw. metoda oblotu z gniazda zastępczego. Polega ona na zamontowaniu w odpowiednio wybranym miejscu sztucznego gniazda, w którym umieszcza się młode, wylęgnięte w danym roku ptaki, pochodzące ze sztucznej hodowli. Młode są następnie przetrzymywane przez jeden tydzień w sztucznym gnieździe, aby oswoiły się z otoczeniem. W tym czasie ptaki zapamiętują krajobraz, który traktują jako miejsce swojego urodzenia, dzięki temu istnieje szansa, że po osiągnięciu dojrzałości płciowej powrócą do tego miejsca aby wychować swoje pierwsze pisklęta. Wprowadzanie sokołów do miast przynosi sukcesy na terenie innych miast w Polsce np. we Włocławku, Płocku i Warszawie.