- Ma on pomóc w zdobyciu praktycznej wiedzy o prowadzeniu sprawy kanonizacyjnej na poziomie diecezji. Chodzi o to, aby postępowanie toczyło się sprawnie i było przeprowadzone dobrze, z uwzględnieniem wymogów prawnych - mówił w czwartek kierownik referatu ds. kanonizacyjnych Kurii Metropolitalnej w Krakowie ks. dr Andrzej Scąber. Kurs zorganizowały Kuria Metropolitalna w Krakowie i Instytut Prawa Kanonicznego PAT pod patronatem kard. Stanisława Dziwisza. To odpowiedź na zainteresowanie problematyką procesów kanonizacyjnych, rosnące od czasu śmierci Jana Pawła II i procesu jego kanonizacji. Uczestnikami kursu są osoby, które już teraz prowadzą w diecezjach w Polsce sprawy kanonizacyjne lub w przyszłości będą je prowadzić. Podczas pięciu dni zajęć w Krakowie słuchacze mogli dowiedzieć się m.in. o osobach, które uczestniczą w postępowaniu diecezjalnym, o tym, jakie są wymogi prawne dotyczące cudów i jaką dokumentację należy zgromadzić w takich przypadkach, jakie są kompetencje, struktura i procedury stosowane przez watykańską Kongregację Spraw Kanonizacyjnych. - Wykładowcy przedstawiają normy prawa kanonizacyjnego, ale przede wszystkim zależy nam, aby pokazać, jak są one stosowane w praktyce - najpierw na poziomie postępowania diecezjalnego, a potem w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych - mówił ks. Scąber, i jak dodał, właśnie ten wymiar praktyczny najbardziej interesował kursantów, bo do przepisów prawnych każdy z nich potrafi sam dotrzeć. W zależności od zainteresowania kurs ma być powtarzany co dwa lata. Od ogłoszenia nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego w 1983 r. tylko w Archidiecezji Krakowskiej przeprowadzono 5 kanonizacji i 9 beatyfikacji, a obecnie w diecezji prowadzone są sprawy około 10 Sług Bożych. W Kościele katolickim postępowania beatyfikacyjne i kanonizacyjne toczą się w oparciu o Konstytucję Apostolską "Divinus perfectionis Magister", ogłoszoną przez papieża Jana Pawła II w styczniu 1983 r., oraz normy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych z lutego 1983 r. Każdy proces ma dwie części ? najpierw toczy się w diecezji, do której należał kandydat na ołtarze, potem w Watykanie. W diecezji zbierane są zeznania świadków, którzy mogą potwierdzić świętość Sługi Bożego i heroiczność, czyli wyjątkowość jego cnót. Zeznania te są zamieszczane w aktach procesu i analizowane później przez watykańską Kongregację Spraw Kanonizacyjnych. W procesie badane są także dokumenty wydane przez kandydata na ołtarze - zarówno te wydane drukiem, jak i niepublikowane zapiski, notatki i pamiętniki. Kolejny etap procesu toczy się już przed Kongregacją Spraw Kanonizacyjnych, która przygotowuje raport trafiający do papieża, a on wydaje dekret o heroiczności cnót. Do uznania kandydata na ołtarze za błogosławionego lub za świętego, konieczne jest także stwierdzenie cudu, który dokonał się za jego wstawiennictwem, ale już po jego śmierci.