Od stycznia do marca na stokach w pięciu województwach - małopolskim, śląskim, podkarpackim, dolnośląskim i łódzkim - służbę patrolową pełniło ponad 160 policjantów wśród których są osoby z uprawnieniami instruktorów narciarstwa. Funkcjonariusze podjęli ponad 250 interwencji wystawili blisko 100 mandatów. Ponad 2 tys. narciarzy zostało pouczonych. Od 1 stycznia do 31 marca 2012 roku ratownicy GOPR udzielili pomocy 2936 osobom, zaś ratownicy TOPR pomogli 1511 osobom. W zdecydowanej większości do wypadków dochodziło na skutek upadku, zderzenia z innym narciarzem lub elementami zabezpieczającymi trasę narciarską. W skutek tych wypadków najczęściej dochodziło do złamań oraz kontuzji rąk i nóg. W sezonie zimowym 2011/2012 ratownicy GOPR dokonali oceny warunków bezpieczeństwa 265 tras narciarskich z czego pozytywnie zaopiniowali 205 o łącznej długości 159 km. Z kolei ratownicy TOPR na wniosek zarządzających zorganizowanymi terenami ocenili 140 tras narciarskich o łącznej długości prawie 70 km. GOPR i TOPR przygotowały program szkolenia transportu osób potrzebujących pomocy na zorganizowanych terenach narciarskich. Ubiegłej zimy GOPR zorganizował 4 edycje takiego kursu. Z kolei jednostki Państwowej Straży Pożarnej uczestniczyły w ponad 20 ćwiczeniach związanych z ewakuacją ludzi z gondolowych lub krzesełkowych wyciągów narciarskich. W ubiegłym sezonie zimowym zgłoszono 1 awarię wyciągu w Czorsztynie (woj. małopolskie). Od końca 2011 roku obowiązuje Ustawa o bezpieczeństwie i ratownictwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich. Przepisy te nakładają dla narciarzy i snowbordzistów obowiązek jazdy w kasku do 16. roku życia, a także kary dla jeżdżących pod wpływem alkoholu lub narkotyków. Ponadto zarządzający terenem narciarskim może zakazać wstępu albo nakazać opuszczenie takiej trasy osobie, której zachowanie wyraźnie wskazuje, że jest pijana lub odurzona narkotykami. Zgodnie z przepisami, narciarze i snowbordziści są zobowiązani do zapoznania się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu lub urządzenia i ich przestrzegania. Zobowiązani są również do stosowania się do znaków nakazu i zakazu umieszczanych na trasach narciarskich oraz do dostosowania swoich planów aktywności do posiadanych umiejętności i aktualnych warunków atmosferycznych - m.in. prognozy pogody i komunikatu lawinowego dla danego obszaru. Ustawa reguluje także obowiązki zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim. Chodzi tu m.in. o obowiązek prowadzenia rejestru wypadków. Ma on zawierać dane osoby, której udzielono pomocy, rodzaj urazu, imiona i nazwiska ratowników. Te informacje mają być przechowywane przez okres 10 lat. Uregulowane zostały również stopnie zagrożenia lawinowego oraz odpowiadające im zalecenia dla osób przebywających w górach i na stokach narciarskich. Stopniom zagrożenia lawinowego przypisane zostały symbole sygnalizujące zagrożenie zejścia lawiny od poziomu niskiego do bardzo wysokiego. Ustawa określa też dopuszczalne obciążenie narciarskiej trasy zjazdowej w zależności od jej trudności. Po raz pierwszy wprowadzono ustawowe definicje ratownika narciarskiego i ratownika górskiego. Regulacja określa także zasady finansowania zadań ratownictwa górskiego. Wcześniej określała to ustawa o finansach publicznych oraz ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Środki na ten cel przekazywane są z budżetu państwa oraz pochodzą ze źródeł własnych organizacji. Przepisy nie regulują natomiast tzw. prawa śniegu (możliwości wytyczania tras narciarskich przez cudze grunty), o co w niektórych turystycznych miejscowościach toczy się spór między właścicielami wyciągów a mieszkańcami.