Szumowski zajmował się także reportażem telewizyjnym - jego najważniejsze dokumenty to "Polska zza siódmej miedzy", "Wiosna Solidarności", "Dokument dla Syna", "Ksiądz Kazimierz Jancarz". Był dwukrotnym laureatem najwyższej dziennikarskiej nagrody im. B. Prusa przyznawanej przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich. W 1971 roku otrzymał ją za cykl reportaży telewizyjnych "Polska zza siódmej miedzy", w 1981 roku - za redagowanie "Gazety Krakowskiej". Po wprowadzeniu stanu wojennego został zwolniony ze stanowiska redaktora naczelnego "Gazety Krakowskiej", w latach 1982-1989 był objęty zakazem uprawiania zawodu dziennikarskiego. Pracował wtedy jako stróż nocny i palacz, współpracował z mediami wydawanymi poza obiegiem cenzury. W 1989 r. kierował w Krakowie zwycięską akcją propagandową "Solidarności" przed wyborami do tzw. Sejmu kontraktowego. W roku 1990 Maciej Szumowski był współzałożycielem i felietonistą "Czasu Krakowskiego", następnie zajmował się produkcją telewizyjną. "Polski poślizg kontrolowany" został nagrodzony potem nagrodą Pryzmat przez Leszka Balcerowicza za umiejętne przybliżanie telewidzom reformy gospodarczej. Maciej Szumowski miał 65 lat. Kilka tygodni wcześniej zmarła jego żona - dziennikarka i pisarka Dorota Terakowska. Macieja Szumowskiego wspomina były szef Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich Stefan Bratkowski: