Prześladowania obywateli polskich narodowości żydowskiej rozpoczęły się wkrótce po wybuchu II wojny światowej i rozpoczęciu okupacji niemieckiej we wrześniu 1939 roku. Nałożono na nich obowiązek uczestniczenia w pracach przymusowych (wrzesień 1939) oraz noszenia opasek identyfikacyjnych (listopad 1939). Synagogi w Krakowie zostały zamknięte, a wszelkie kosztowne przedmioty należące do Żydów zarekwirowano. Do maja 1940 roku z rozkazu niemieckich władz okupacyjnych zarządzono deportację Żydów z terenu Krakowa. Z ok. 68 tys. zamieszkujących miasto w chwili wybuchu wojny, zostało tylko ok. 15 tys. pracowników żydowskich i członków ich rodzin. Getto krakowskie zostało powołane zarządzeniem gubernatora dystryktu krakowskiego dr Otto Wachtera z 3 marca 1941 roku, z dniem otwarcia wyznaczonym na 21 marca. Getto powstało w części dzielnicy Podgórze, którą poprzednio zamieszkiwało 3 tys. osób, na powierzchni ok. 20 hektarów. Obejmowało 15 ulic (lub ich fragmentów) i 320 domów. Cała dzielnica została otoczona drutem kolczastym, a w kwietniu rozpoczęto wznoszenie wysokiego muru otaczającego getto. Do getta prowadziły cztery bramy: na pl. Zgody (obecnie pl. Bohaterów Getta), u wylotu ul. Lwowskiej, u wylotu ul. Limanowskiego i na granicy ul. Limanowskiego i Rynku Podgórskiego. Bramy do getta były pod silną strażą. Okna wychodzące na stronę "aryjską" zostały zamurowane. Mieszkańcom getta od początku doskwierało ogromne przeludnienie - na obszarze, który poprzednio zamieszkiwało 3,5 tys. osób, musiało żyć 16 tys. ludzi. Przestrzeń przeznaczona na jedną osobę wynosiła zaledwie 2 m2. 15 października 1941 roku dzielnica została oficjalnie zamknięta, a za przekroczenie jej granic bez specjalnej przepustki groziła kara śmierci. W ten sam sposób karano także osoby udzielające schronienia Żydom poza granicami getta. Pod koniec maja 1942 roku okupanci hitlerowscy podjęli na terenie Krakowa wielkie akcje wywożenia ludności żydowskiej do obozów zagłady. W nocy z 31 maja na 1 czerwca 1942 roku funkcjonariusze Gminy Żydowskiej w asyście Niemców przeprowadzili kontrolę tzw. kart rozpoznawczych, która stała się pretekstem do wysiedlenia ok. 5 tys. ludzi. Od 30 maja 1942 roku Niemcy rozpoczęli systematyczną wywózkę Żydów z getta do obozów koncentracyjnych. W ciągu następnych miesięcy wywieziono tysiące osób. 27 października 1942 roku 5 tys. osób, także chorych ze szpitala i dzieci z sierocińca, zostało wywiezionych do obozu w Bełżcu. 28 października ok. 6 tys. Żydów wywieziono lub pognano na piechotę do obozu przejściowego w Płaszowie. Pod koniec roku getto krakowskie podzielono na dwie części - "A" przeznaczoną dla osób zdolnych do pracy oraz "B" dla dzieci, osób starszych i chorych. Linia graniczna przechodziła wzdłuż pl. Zgody. W marcu 1943 roku komendant obozu pracy w Płaszowie Amon Goeth polecił przesiedlić mieszkańców getta A do płaszowskiego kacetu. W dniach 13-14 marca 1943 roku hitlerowcy przeprowadzili ostateczną likwidację getta. Na czele operacji stanął SS- Sturmbannfuehrer Willi Haase. 8 tys. Żydów uznanych za zdolnych do pracy zostało przetransportowanych do obozu Kraków-Płaszów. Ok. 2 tys. zginęło podczas likwidacji getta, pozostali w obozie Auschwitz. W getcie krakowskim powstawały żydowskie grupy oporu (Żydowska Organizacja Bojowa), które ze wsparciem Armii Krajowej podejmowały różnego typu działania przeciwko Niemcom, w tym także akcje zbrojne. W odróżnieniu od getta warszawskiego jednak nie doszło tam do wybuchu powstania przed likwidacją getta. Bezpośrednio przed wybuchem II wojny światowej krakowska społeczność żydowska liczyła 64 tys. osób. Okupację przeżyło niespełna tysiąc z nich. Do dziś zachował się fragment muru krakowskiego getta przechodzący m.in. przy ul. Lwowskiej. Obecnie znajduje się tam pamiątkowa tablica.