Jak poinformował podczas uroczystości przewodniczący Fundacji prof. Juliana Aleksandrowicza, prof. Aleksander Skotnicki, w najbliższym czasie fundacja powoła Nagrodę i Medal prof. Juliana Aleksandrowicza. W zamierzeniu pomysłodawców wyróżnienie ma być przyznawane corocznie, począwszy od 2009 roku, osobom, które najlepiej wypełniają "założenia i koncepcje prof. Aleksandrowicza" w działalności społecznej, naukowej, medycznej czy ekologicznej. - Chcemy powołać do życia nagrodę i medal prof. Aleksandrowicza, aby w ten sposób podtrzymywać pamięć o jego osobie i wielkich ideach, którym służył i które także dziś są bardzo aktualne - powiedział prof. Skotnicki. Poinformował, że osoba i dzieło wybitnego uczonego będzie przedmiotem spotkań i konferencji zaplanowanych w rocznicowym roku. Najważniejsze sympozjum - "Myśl i dzieło prof. Juliana Aleksandrowicza jako znaczący wkład w rozwój nauki" - odbędzie się 12 września w Auli Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prof. dr hab. n. med. Julian Aleksandrowicz (1908-1988) to pionier polskiej hematologii i transplantologii, zasłużony w badaniach bioelementów służących profilaktyce nowotworowej, propagator medycyny holistycznej, wybitny uczony, lekarz, filozof i społecznik. Urodził w Krakowie i przez całe życie był związany z tym miastem. Ukończył medycynę i wychowanie fizyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Karierę naukową rozpoczął od badań bioptycznych szpiku. Zajmował się m.in. właściwościami heparyny i możliwością przechowywania krwi, opatentował przyrząd do pobierania i konserwowania krwi, co wraz z akcją informacyjną dotyczącą oznaczania grup krwi przyczyniło się do upowszechnienia krwiodawstwa. Jego habilitacja stała się pierwszym powojennym polskim podręcznikiem hematologii. W 1950 r. powierzono doc. Aleksandrowiczowi organizację III Kliniki Chorób Wewnętrznych, przekształconej później w Klinikę Hematologii. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1951 r., a profesora zwyczajnego w 1956 r. Skupił wokół siebie wielu wybitnych uczniów, stwarzając jeden z głównych ośrodków medycznych w kraju. Kliniką kierował przez 28 lat, a przez następną dekadę, jako emerytowany profesor, pozostawał z nią w ścisłym związku. Odkrył przeciwzapalne i antyalergiczne właściwości iperytu azotowego oraz jego zdolność do stymulacji regeneracji tkanki nerwowej. Obserwacje te pozwoliły wdrożyć nową terapię u chorych ze stwardnieniem rozsianym oraz pozagałkowym zapaleniem i zanikiem nerwu wzrokowego. Badania hematologiczne prof. Aleksandrowicza koncentrowały się na morfologii i funkcji komórek krwi. Sklasyfikował choroby krwi, przewidując istnienie jednostek chorobowych, które poznano dopiero w następnych latach. Prowadził równocześnie badania ultrastrukturalne komórek krwi. Przeanalizował rolę akumulacji leukocytów w przewlekłych białaczkach, a wyniki jego obserwacji zostały potwierdzone przez liczne ośrodki hematologiczne. Badał czynniki predysponujące do rozwoju białaczki. Prowadził prace epidemiologiczne związane z nierównomiernym rozmieszczeniem zapadalności na białaczki w Polsce oraz w innych krajach. Szukał odpowiedzialnych za to czynników środowiskowych i odkrył onkogenne właściwości toksyn wydzielanych przez niektóre grzyby obecne w mieszkaniach. Badał rolę biopierwiastków w organizmach zwierząt i ludzi, udowadniał związki między nadmiarem lub niedoborami bioelementów a zapadalnością na niektóre choroby, w tym schorzenia układu sercowo- naczyniowego, choroby metaboliczne, przewlekłe stany zapalne, zaburzenia psychiczne oraz nowotwory. Wykazał m.in., że niski poziom magnezu sprzyja rozwojowi miażdżycy, chłoniaków i białaczek, a niedobór cynku wiąże się z zaburzeniami płodności, niedorozwojem układu grasiczo-chłonnego z następowym deficytem odporności. Opisał neutralizujące działanie selenu w przeciwdziałaniu skutkom napromieniowania. Opatentował metodę oceny stężeń biopierwiastków we krwi. Zainicjował próby przeszczepiania grasicy ludzkiej chorym z niewydolnością szpiku kostnego, doprowadził do uzyskania aktywnego preparatu pochodzącego z grasic cielęcych - Thymic Factor X (TFX). W kilkunastu polskich ośrodkach naukowych potwierdzono wartość terapeutyczną tego leku. Prof. Aleksandrowicz należał do grona polskich uczonych, których nazwiska są znane w środowiskach naukowych całego świata.