Najstarszy z mostów prawdopodobnie pochodzi z 1846 roku, kiedy nastąpiło otwarcie linii kolejowej relacji Głogów-Żagań via Szprotawa. W 1911 roku uruchomiono relację Szprotawa-Zielona Góra, która wymogła rozbudowę wiaduktu o kolejny element. Z raportu rzeczowo-finansowego kolei niemieckiej z 1922 roku wynika, że wtedy to na szprotawskim dworcu zbudowano tzw. mijankę. Prawdopodobnie wówczas powstał trzeci żelbetowy człon szprotawskiego wiaduktu. - Wyjątkowość tej budowli polega nie tylko na tym, że składa się ona z trzech segmentów, lecz z faktu iż trzy różne technologicznie i chronologicznie mosty połączono w sposób bezpośrednio styczny w jedną budowlę. Doskonale widoczny podział stanowi swoistą mapę historii rozwoju lokalnego kolejnictwa i jest jego materialną pamiątką. Pokazuje jak na przestrzeni lat zmieniały się preferencje budowlane i stosowane w niej materiały konstrukcyjne - powiedział Maciej Boryna z Muzeum Ziemi Szprotawskiej. Most południowy ma konstrukcję łukową, sklepienie wykonane z czerwonej cegły, a dolną część ścian z ciosanego kamienia. Styczny z pozostałymi most środkowy, także łukowy, w całości wykonano z cegły. Ostatni, północny most ma konstrukcję żelbetową i profil prostokątnym. Zdaniem szprotawskich muzealników, istnieją przesłanki, aby wiadukt kolejowy o tak nietypowej konstrukcji wpisać do rejestru zabytków województwa lubuskiego. Obecnie jest on wykorzystywany przez kolejarzy, ale w znacznie mniejszym zakresie niż miało to miejsce przed wojną. Jeżdżą po nim głównie pociągi towarowe.