Cezary Ritter z Instytutu Jana Pawła II KUL podkreślił podczas piątkowej konferencji prasowej w Warszawie, że tytuł ten "jest wyrazem najwyższego uznania dla odważnej chrześcijańskiej postawy Wandy Półtawskiej, zaangażowanej w obronę godności i świętości życia ludzkiego poprzez świadectwo wierności Bogu i Ojczyźnie, wieloletnią współpracę z Ojcem Świętym Janem Pawłem II w głoszeniu światu Ewangelii życia" oraz liczne publikacje i wykłady w czytelny i skuteczny sposób promujące wartość małżeństwa i rodzin". Dodał, że Wanda Półtawska jest szczególnym świadkiem wartości - życia każdego człowieka bez wyjątku. Ks. prof. Ireneusz Mroczkowski z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, oceniając dorobek naukowy Wandy Półtawskiej i jej działalność na rzecz nauki i kultury chrześcijańskiej podkreślił, że historia jej heroicznego życia stanowi wartość samą w sobie. - Godna jest nie tylko sfilmowania, ale właśnie uczczenia poprzez doktorat honoris causa. Jest to bowiem synteza najlepszych tradycji chrześcijańskich, narodowych i humanistycznych - uważa ks. Mroczkowski. Uczestnicząca w konferencji Wanda Półtawska oświadczyła, że zdecydowanie opowiada się przeciwko zapłodnieniu metodą in vitro. Podkreśliła przy tym, że to, co robią lekarze w tej materii, "jest gorsze niż to, co robili Niemcy w czasie drugiej wojny światowej, trzymając życie ludzkie w zamrażarkach, by później je wyrzucić". Dodała, że "w medycynie nie mówi się całej prawdy, a medycyna jest na usługach prawa niemoralnego". Zdaniem Półtawskiej, dziecko poczęte metodą in vitro "nie jest owocem miłości, jest dzieckiem z probówki". Zaznaczyła jednocześnie, że "nie wolno traktować kobiety jak rzecz, a także dziecka nie wolno traktować jak rzecz". Ponadto - jak podkreśliła Półtawska - "swoboda działania w medycynie nie jest zgodna z prawdą". Wanda Półtawska (ur. 1921) jest doktorem medycyny. Przez wiele lat była dyrektorem Instytutu Teologii Rodziny przy Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Jest też członkiem Papieskiej Akademii Życia. Więziona w czasie wojny w hitlerowskim obozie Ravensbrueck, była poddawana eksperymentom medycznym. W latach 1952-1969 była adiunktem w Klinice Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Krakowie, a w latach 1955-1997 wykładała medycynę pastoralną na PAT w Krakowie. Była też wykładowcą w Instytucie Studiów nad Małżeństwem i Rodziną im. Jana Pawła II przy Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Jest autorką m.in. przetłumaczonych na kilka języków wspomnień z obozu w Ravensbrueck "I boję się snów" (1962), a także książek: "Stare rachunki" (1969), "Przygotowanie do małżeństwa" (1993), "Samo życie" (1994).