Irena Sławińska urodziła się w Wilnie w 1913 roku. Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, w latach 1938-1939 była na stypendium naukowym w Paryżu. Wojnę spędziła na Wileńszyźnie, prowadziła tam tajne nauczanie, działała też w AK. Po wojnie związała się z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu (1945-1949), a od roku 1950 - z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. Kierowała tamtejszą Katedrą Teorii Literatury od chwili jej powstania (1950) aż do roku 1975, kiedy to została kierownikiem Katedry Dramatu i Teatru. Irena Sławińska wykładała także na wielu zagranicznych uniwersytetach - w Kanadzie, USA, Belgii i Szwajcarii. Jej zainteresowania skupiały się na dramacie - zwłaszcza poetyckim - oraz na teatrze, a także na twórczości dramatycznej Cypriana Norwida i Paula Claudela. Współpracowała z pismem "Pax", publikowała w "Tygodniku Powszechnym". Najważniejsze książki Ireny Sławińskiej to: "Tragedia w epoce Młodej Polski. Z zagadnień struktury dramatu" (1948), "O komediach Norwida" (1953), "O prozie epickiej Norwida" (1957), "Sceniczny gest poety" (1960), "Reżyserska ręka Norwida"(1971), "Odczytywanie dramatu" (1988), "Moja gorzka europejska ojczyzna. Wybór studiów" (1988), "Teatr w myśli współczesnej: ku antropologii teatru"(1990). Profesor Irena Sławińska oficjalnie przeszła na emeryturę w roku 1983, ale nadal prowadziła seminaria magisterskie i doktoranckie, kontynuowała prace w projektach badawczych, tłumaczyła dramaty Claudela i Oscara Miłosza, pisała i publikowała.