Wieże takie - diaolou - budowano przede wszystkim w spokojnym zakątku Chin położonym na zachód od delty Rzeki Perłowej - w rejonie Kaipingu w prowincji Guangzhou (Kwangtung), ok. 140 km od Kantonu. Stanowią one odzwierciedlenie historycznej integracji i wielokulturowego rozwoju tego obszaru, skąd tradycyjnie wychodziła liczna emigracja. Część imigrantów nierzadko po latach wracała do domu. Trend wznoszenia diaolou w Kaipingu osiągnął apogeum w latach 20. i 30. ubiegłego wieku. Do dziś pozostało tam około ponad 1830 takich budowli, stanowiących istny kalejdoskop obcych chińskiej kulturze elementów stylistycznych jak greckie kolumnady z kolumn romańskich, średniowieczne wieżyczki, czy muzułmańskie łuki. Najbardziej znane przykłady z Kaipingu to m.in. wieża Ruishiego we wsi Jinjiangli z 1921 roku, symbol wysokiego statusu właściciela. Ta najwyższa budowla diaolou liczy dziewięć kondygnacji wzniesionych na powierzchni 92 m kw. Wieńczy ją dach w stylu bizantyńskim i kopuła, a elewacje w stylu zachodnim kryją wnętrza w południowo-chińskim stylu. Na listę UNESCO trafiły cztery malownicze wioski wśród tarasowych pól ryżowych. David Lung, szef wydziału architektury Uniwersytetu w Hongkongu, który współpracował przy zgłoszeniu kandydatury Kaipingu do listy światowego dziedzictwa podkreśla jego znaczenie jako repozytorium (zasobów przeznaczonych do udostępniania) kultury chińskich emigrantów. - Jest to odbicie historii wczesnych imigrantów, którzy przybywali do San Francisco lub Australii w końcu XIX i w początku XX wieku do kopalni złota - powiedział. "Kaiping nie jest bogaty. Teraz będzie można wykorzystać to i otworzyć się na turystykę kulturalną - powiedział Selia Tan, dyrektor Wydziału Badań nad Diaolou z Kiapingu, uczestniczący w spotkaniu UNESCO w Nowej Zelandii. Według specjalistów do 80 procent Chińczyków w Ameryce Północnej przybyło z rejonu delty Rzeki Perłowej, nazywanego "Say- yat", na który składają się cztery okręgi, m.in. Kaiping i Taishan. Chińska diaspora w Ameryce i Australii zaczęła powstawać w połowie XIX wieku, kiedy skuszeni opowieściami o gorączce złota Chińczycy wsiadali na parowce wiozące ich na obczyznę. A kiedy złoża złota uległy wyeksploatowaniu, Chińczycy emigrowali do pracy przy budowie kolei w USA i Kanadzie. Kolejne pokolenia przybywały do pracy w pralniach i restauracjach, i wszędzie, gdzie docierały, zakładały swoje charakterystyczne chinatowns. Po wpisaniu Kaipingu, na liście UNESCO znajduje się w Chinach 35 miejsc dziedzictwa kultury i przyrody - od Wielkiego Muru i tybetańskiego pałacu Potala w Lhasie, po historyczne centrum Makau. W tym tygodniu na listę UNESCO trafiły skalne skupiska formacji krasowych w górskiej prowincji Yunnan w południowo-zachodniej części Chin i prowincjach południowych - Guizhou i Gunaxi.