O zgonie profesora Kalembki poinformowało uczelniane centrum informacji. Profesor, za sprawą swojej rozległej wiedzy, erudycji i barwnej osobowości, cieszył się wielkim szacunkiem i sympatią w środowisku akademickim. Często powtarzał maksymę, że prawdziwie wykształcony człowiek powinien "wiedzieć wszystko o czymś i coś o wszystkim". Kalembka urodził się w 1936 r. Wilnie. Zawsze z dumą mówił o swoich korzeniach. Był współzałożycielem i prezesem Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, członkiem stowarzyszenia "Wspólnota Polska". Studia historyczne ukończył w 1958 r. na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, był uczniem profesora Witolda Łukaszewicza. Krótko pracował jako nauczyciel historii w jednej z gdańskich szkół, a w 1960 r. został asystentem na UMK. Stopień doktora uzyskał w 1964 r., habilitację w 1976 r., a tytuł profesora w 1988 r. Prof. Kalembka zajmował się historią XIX wieku, w tym dziejami Wielkiej Emigracji, Wiosną Ludów i powstaniem styczniowym, a także współczesną myślą polityczną, historią nauki, dziejami dyplomacji. Przez większą część pracy na UMK związany był z Instytutem Historii i Archiwistyki, będąc m.in. jego dyrektorem. Na później utworzonym Wydziale Nauk Historycznych kierował Zakładem Bibliologii i Informacji Naukowej, był pierwszym kierownikiem Zakładu Stosunków Międzynarodowych przekształconego później w Instytut. Ostatnio był kierownikiem Katedry Historii Nauki na Wydziale Nauk Historycznych oraz kierownikiem Katedry Historii Dyplomacji na Wydziale Politologii i Studiów Międzynarodowych. W latach 1981-1982 był prorektorem UMK. Ze stanowiska został usunięty, wraz z ówczesnym rektorem, przez władze polityczne, w warunkach stanu wojennego. W 1990 r. został wybrany rektorem UMK na kadencję 1990-1993. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Wielką pasją profesora była kolej. Zbierał modele pociągów i rozkłady jazdy, potrafił ze szczegółami opowiadać o przebiegu najważniejszych europejskich linii kolejowych i ich historii.