Kalwaria Pakoska słynie z organizacji prawie od 400 lat inscenizacji drogi krzyżowej. W jej skład wchodzą 24 barokowe kapliczki połączone dróżkami o długości ok. 6,5 km, a także kościół pw. Jezusa Ukrzyżowanego i Matki Boskiej Bolesnej. W ramach tworzenia parku kulturowego przeprowadzono rewitalizację 12 kaplic oraz zaadaptowano starą plebanię na potrzeby punktu informacji turystycznej. Z myślą o pielgrzymach i turystach również zbudowano nowe drogi i chodniki, zainstalowano oświetlenie, posadzono zieleń. Utworzenie parku kulturowego zostało zrealizowane jako element promocji dziedzictwa Pałuk i Kujaw przy wsparciu samorządu województwa kujawsko-pomorskiego. Przedsięwzięcie kosztowało 8 mln zł, a zostało sfinansowane ze środków regionalnego programu operacyjnego. Inicjatorem i autorem programu rewitalizacji zabytkowego zespołu był franciszkanin o. Dacjan Marczak, który był kustoszem Kalwarii Pakoskiej w latach 2003-2012. Początki Kalwarii Pakoskiej związane są z księdzem Albertem Kęsickim, który w celu umocnienia pobożności wiernych, ożywienia i rozwinięcia kultu Męki Chrystusa w 1628 r. wyznaczył - na podstawie dzieła Adrychomiusza - ścieżki odwzorowujące szlaki jerozolimskie, a drewnianymi krzyżami oznaczył miejsca poszczególnych stacji. Pomysł wsparli właściciele Pakości, którzy ofiarowali na potrzeby kalwarii teren pod budowę kaplic i trasę wędrówki wiernych. W 1631 r. arcybiskup gnieźnieński zatwierdził koncepcję kalwarię w Pakości, a 13 lat później opiekę nad nią objął Zakon Braci Mniejszych Reformatów. Na początku 1838 r. kalwaria została oddana w zarząd miejscowego proboszcza. Od tego czasu stan materialny kaplic pogarszał się. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości franciszkanie powrócili do Pakości. W okresie międzywojennym udało się przeprowadzić społeczną zbiórkę funduszy na odnowę podupadłych kaplic i przeprowadzić prace konserwatorskie.