Wykształcenie zdobywała w domu, na pensji oraz na wykładach tajnego Uniwersytetu Latającego. W roku 1904 poślubiła Leona Rygiera, z którym mieszkała w Kielcach do 1907 roku. Małżeństwo to trwało do roku 1909. Pisarka wiele podróżowała, działała w Stowarzyszeniu Kursów dla Analfabetów, współpracowała z prasą warszawską. W latach 1920 - 1922 pracowała w Biurze Propagandy Zagranicznej przez Prezydium Rady Ministrów, działała również w Związku Zawodowym Literatów Polskich i polskim Pen Clubie. W 1922 roku wyszła ponownie za mąż. Wraz z małżonkiem, Janem Tomaszem Gorzechowskim, zamieszkała pod Wilnem, a następnie w Grodnie. W 1929 roku Zofia Nałkowska rozwiodła się po raz kolejny. Po powrocie do Warszawy pisarka prowadziła salon literacki. Była członkiem Polskiej Akademii Literatury. W 1933 roku weszła w skład zespołu literackiego Przedmieście. Współredagowała miesięcznik literacki "Studio", zajmowała się również krytyką literacką. W okresie II wojny światowej pisarka prowadziła w Warszawie sklepik z wyrobami tytoniowymi, brała też udział w konspiracyjnym życiu literackim. W czasie powstania warszawskiego przebywała w Adamowiznie koło Grodziska Mazowieckiego. Od 1945 roku mieszkała w Łodzi. Działała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich. Od roku 1947 do śmierci była posłanką na Sejm, uczestniczyła w Światowym Kongresie Intelektualistów w Obronie Pokoju we Wrocławiu. W roku 1950 powróciła do Warszawy. Zofia Nałkowska to jedna z najwybitniejszych przedstawicielek nurtu psychologicznego w polskiej prozie międzywojennej. Wśród wielu dzieł pisarki znajdują się: "Hrabia Emil" - 1920 rok, "Dom nad łąkami" - 1925 rok, "Niedobra miłość" - 1928 rok, "Granica" - 1935 rok, "Niecierpliwi" - 1939 rok (powieści); "Charaktery" - 1921 rok, "Ściany świata" - 1931 rok (opowiadania); "Dom kobiet" - 1930 rok, "Renata Słuczańska" - 1936 rok (dramaty psychologiczno - obyczajowe); "Medaliony" - 1946 rok (zbiór opowiadań obozowych i wojennych); "Mój ojciec" - 1953 rok (książka biograficzno - wspomnieniowa).