Jerzy Szacki urodził się 6 lutego 1929 roku w Warszawie. W 1948 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim na kierunku socjologia. Gdy w 1952 roku wydział zamknięto, trafił w charakterze praktykanta do wrocławskich zakładów Pafawag. W 1956 roku powrócił na uczelnię. Trzy lata później obronił doktorat w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych KC PZPR pod kierunkiem Bronisława Baczki. Habilitację uzyskał na Wydziale Filozoficznym UW. W 1973 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1987 profesorem zwyczajnym. Przez większą część swojej kariery naukowej związany był z Wydziałem Nauk Społecznych UW. W latach 1981-1983 piastował urząd dziekana Wydziału Filozofii i Socjologii UW. Do 1999 roku kierował Zakładem Historii Myśli Społecznej. Profesor Szacki wsławił się też jako wykładowca uczelni zagranicznych m.in. University of Minnesota czy Oxford University. Zasiadał w prezydium Polskiej Akademii Nauk Przez wiele lat był członkiem Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Zasiadał także w prezydium Polskiej Akademii Nauk i był przewodniczącym Komitetu Socjologii PAN. Profesor Szacki zajmował się głównie historią polskiej myśli socjologicznej. W 2003 roku za książkę "Historia myśli socjologicznej" otrzymał prestiżową nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, która określana jest mianem polskiego Nobla naukowego. Był tłumaczem wielu prac z zakresu nauk społecznych, m.in. Howarda Beckera, Harry'ego Elmera Barnesa czy Marcela Maussa. W 2008 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Rok później uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej