Bolesław Nieczuja-Ostrowski urodził się 29 września 1907 roku w Haliczu (woj. stanisławowskie). Ukończył gimnazjum humanistyczne w Przeworsku. Działał w harcerstwie dochodząc do funkcji Komendanta Hufca ZHP. W 1931 roku ukończył Szkołę Podchorążych w Komorowie - Ostrowi Mazowieckiej. Służbę rozpoczął w 5. Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. Następnie został wykładowcą w szkole podchorążych i oficerów rezerwy w Zambrowie oraz w Różanach nad Narwią. Gdy wybuchła II wojna światowa objął dowództwo kompanii 115. Pułku Piechoty 41. Rezerwowej Dywizji Piechoty (Grupy Operacyjnej "Wyszków"). Za zasługi w kampanii wrześniowej został odznaczony Krzyżem Walecznych. W następnym etapie wojny Nieczuja-Ostrowski dostał się do niewoli niemieckiej. Uciekł i dotarł do Lwowa, gdzie zaangażował się w działalność Związku Walki Zbrojnej. Służył również na terenie Podkarpacia i ziemi krakowskiej. Został szefem uzbrojenia w Komendzie Okręgu Krakowskiego ZWZ. Zorganizował tam konspiracyjną produkcję broni pod kryptonimem "Ubezpieczalnia". W 1944 roku został mianowany dowódcą 106. Dywizji Piechoty Armii Krajowej ("Dom"). Za zasługi awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem oraz został odznaczony orderem Virtuti Militari. Po rozwiązaniu Armii Krajowej przeniósł się na "ziemie odzyskane" koło Elbląga, gdzie wraz z garstką swoich żołnierzy organizował życie gospodarcze. Przedsięwzięcie Nieczuji-Ostrowskiego rozwijało się dobrze do czasu aresztowania. W 1949 roku po śledztwie w Krakowie skazano go dwukrotnie na śmierć. Po apelacjach zmieniono wyrok na dożywocie. W więziach w Krakowie, Sztumie i Wronkach spędził siedem lat. Na wolność wyszedł w 1957 roku po "odwilży" październikowej. AK-owska przeszłość nie ułatwiała mu zdobycia pracy. Dzięki pomocy byłych żołnierzy AK został kierownikiem kolportażu w Zespole Prasy PAX w Gdańsku. Pracował tam do emerytury. Po przemianach ustrojowych w 1989 roku został awansowany do stopnia pułkownika z wsteczną datą od 1945. W 1991 roku, w pierwszych nominacjach generalskich prezydent Lech Wałęsa awansował go do stopnia generała brygady. Po przejściu na emeryturę zajął się opracowywaniem monografii Inspektoratu AK "Maria".