Epopeja jest dłuższym utworem epickim, zwykle pisanym wierszem, który przedstawia dzieje legendarnych bądź historycznych bohaterów na tle ważnego dla danej społeczności momentu dziejowego. W warstwie językowej przeważa podniosły i patetyczny ton, występują liczne opisy, epitety, porównania, hiperbole. Narrator jest wszystkowiedzący, zachowuje obiektywizm i dystans wobec świata przedstawionego. W literaturze danego kraju miano epopei narodowej przypada zwykle jednemu eposowi. W polskiej literaturze jest to właśnie "Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza, dzieło o szczególnych walorach artystycznych, odzwierciedlające charakterystyczne cechy narodu. Poeta nie pominął tradycji Homerowej. W utworze można dostrzec stylizację na wzór homerycki w rozbudowanych porównaniach, w niektórych opisach. Homer jednak opisuje szczegółowo to, co jest ważne, choćby zbroja Achillesa, Mickiewicz natomiast przenosi to na rzeczy nieistotne, jak np. opis gatunków much na Litwie. Niektóre homeryckie opisy potraktowane są jednak poważnie - opis serwisu w księdze XII wyraźnie eksponowany jest według wzoru opisu tarczy Achillesa. Niektóre fragmenty szczegółowo przedstawionej bitwy podczas najazdu na Soplicowo ujęte są także na wzór Homerowy. Adam Mickiewicz wprowadza do swego dzieła kilka motywów z mitologii, które mają znaczenie niemal wyłącznie jako przedmiot rozwiniętych porównań (Hrabia porównuje zbierających grzyby do cieni zmarłych snujących się w krainie podziemnej, marchewka w ręce Zosi przypomina mu róg nimfy Amaltei, Wojski w swoją opowieść o sporze Domejki z Dowejką wplata mit o kartagińskiej królowej Dydonie). Poeta w swym utworze zachowuje autorki dystans. Zdobi swoje dzieło fragmentami humorystycznymi, dla których nie było miejsca w heroicznych i opisowych poematach. Jego dzieło charakteryzuje się regularną budową, posiada wierszowaną formę, poeta posłużył się trzynastozgłoskowcem. Bardzo trudno jednak uchwycić pokrewieństwo całokształtu utworu z eposem klasycznym. W "Panu Tadeuszu" pojawiają się bowiem elementy heroikomiki, dochodzi też do przemieszania stylów: komicznego i tragicznego. Akcja dzieła Adama Mickiewicza obejmuje ogromny horyzont wydarzeń na tle historycznym, ukazuje panoramę życia narodu w wyjątkowym momencie dziejowym, kiedy to rozstrzygają się losy kraju, a w strukturze społecznej dochodzi do przemiany. Utwór nasycony jest patriotyzmem, który u Mickiewicza łączy się z tęsknotą do utraconego kraju rodzinnego.