Fabuła dzieła dramatopisarza oparta jest o historyczne wydarzenia. "Kroniki Anglii, Szkocji i Irlandii" Holinsheda (1577 rok) były źródłem wiedzy o Szkocji i Anglii w XI wieku. William Szekspir zainspirował się postacią Makbeta. Zapożyczył opowieść o nim oraz motyw, który posłużył mu do zaprezentowania zabójstwa Dunkana. Wykorzystał plan zdarzeń i uzupełnił go własnymi pomysłami. Banka, legendarnego przodka Stuartów, oczyścił z zarzutów. Przedstawił go jako ofiarę. W roku 1603, po śmierci Elżbiety, królem został Jakub I, który wywodził się ze szkockiej dynastii Stuartów. Fakt ten wywołał ogromne zainteresowanie Szekspira. Makbet (wódz szkocki) rzeczywiście doszedł do władzy, zabijając króla Dunkana I (1040 rok), którego wcześniej pokonał w bitwie w 1039 roku. Makbet w roku 1056 poległ z ręki Malkolma III, syna Dunkana (u Szekspira zabójcą króla jest Makduf). W powszechnym odbiorze utrwaliła się wersja wydarzeń zaproponowana przez Williama Szekspira, w wielu punktach jednak odbiega ona od faktów historycznych. Twórca bardzo swobodnie wykorzystał materiały źródłowe, dostosował je do wymogów formalnych sztuk dramatycznych w czasach elżbietańskich. Streszczenie Akcja tragedii Szekspira rozgrywa się w Szkocji w XI wieku, pod koniec aktu IV - w Anglii. Akt I Wśród błyskawic i grzmotów trzy czarownice umawiają się na spotkanie na wrzosowisku. Zamierzają one wyjawić Makbetowi, jednemu z wodzów, informacje dotyczące jego przyszłych losów. Trwa bitwa między wojskami szkockimi, którymi dowodzi Makbet i Banko a norweskimi, na czele z królem Swenem. Do obozu wojskowego Szkotów przybywa ranny Żołnierz. Informuje on króla Dunkana, Malkolma, Donalbeina i Lennoxa o bohaterskiej postawie Makbeta i Banka. Z pola walki powraca też Rosse, który opowiada o pokonaniu tana Kawdoru i doprowadzeniu do klęski wojsk norweskich przez Makbeta. Król postanawia mianować go tanem Kawdoru. Rosse ma przekazać mężnemu zwycięzcy tę wiadomość. Wiedźmy przepowiadają Makbetowi, że zostanie namiestnikiem Kawdoru, a następnie królem. Banko z kolei będzie ojcem królów. Przyjaciele są zaskoczeni, pragną dowiedzieć się czegoś więcej, lecz czarownice znikają. Rosse i Angus przekazują Makbetowi decyzję króla. Ten jest przekonany, iż czarownice mówiły prawdę. Banko ostrzega przyjaciela, który postanawia powierzyć sprawy losowi, nie może jednak zapomnieć o drugiej części przepowiedni. Król Dunkan informuje zebranych w pałacu w Forres, iż koronę po nim przejmie jego najstarszy syn, Malkolm, książę Kumberlandu. Makbet zaczyna obmyślać podstęp. Król tymczasem pragnie zaszczycić go swoją obecnością w jego zamku. Akcja rozgrywa się w Inverness. Lady Makbet dowiaduje się z listu od męża o przepowiedni czarownic i wierzy, iż na pewno się ona spełni. Stwierdza przy tym, że jej pomoc w realizacji proroctwa jest niezbędna. Kiedy dowiaduje się o pobycie króla w zamku, prosi o pomoc złe duchy: "Przybądźcie, o wy duchy, karmiciele Zabójczych myśli, z płci mej mię wyzujcie I napełnijcie mię od stóp do głowy Nieubłaganym okrucieństwem! Zgęśćcie Krew w moich żyłach: zatamujcie wszelki W mym łonie przystęp wyrzutom sumienia, By żaden podszept natury nie zdołał Wielkiego mego przedsięwzięcia zachwiać Ni stanąć w poprzek między mną a skutkiem!" Lady Makbet (kobieta okrutna i bezwzględna) przekonuje męża, iż wizyta Dunkana jest świetną okazją do pozbawienia go życia. Król pojawia się w zamku Makbeta. Ten ma mnóstwo wątpliwości. Wie, że Dunkan jest władcą dobrym i sprawiedliwym. Nie jest pewien, czy mógłby go pozbawić życia. Wątpliwości te stara się rozwiać Lady Makbet. Postanawia, iż oboje upiją służących króla, a następnie ich sztyletami zabiją go, dzięki temu podejrzenie padnie na pijanych, pomazanych krwią strażników. Makbet wreszcie zgadza się popełnić straszliwą zbrodnię. Akt II Na dziedzińcu zamkowym Makbet spotyka Banka z synem, Fleancem. Dowiaduje się o tym, iż król jest z wizyty bardzo zadowolony, w podziękowaniu ofiarował Lady Makbet pierścień. Banko przypomina przyjacielowi o przepowiedni, lecz ten udaje, iż ją zignorował. Kiedy zostaje sam, przed jego oczyma pojawia się zakrwawiony sztylet. Chwilę później Makbet zdecydowanym krokiem rusza do komnaty śpiącego Dunkana, by dokonać mordu. Lady Makbet czeka na dziedzińcu na męża. Ten informuje ją o wykonaniu zadania oraz o tym, iż zapomniał podłożyć strażnikom sztylety. Żona Makbeta podrzuca śpiącym narzędzie zbrodni. Do zamku przybywa Makduf i Lennox. Dowiadują się o zabójstwie. Malkolm i Donalbein, synowie króla, tymczasem opuszczają Szkocję, przeczuwają bowiem, iż grozi im niebezpieczeństwo. Narada członków królewskiego orszaku dobiega końca. Pokojowcy króla zostają uznani za zabójców, Malkolm i Donalbein są podejrzani o nakłonienie do morderstwa, Makbet natomiast ma zostać nowym władcą. Jego koronacja ma odbyć się w Skonie. Akt III Banko zaczyna podejrzewać Makbeta o to, iż pomógł on losowi w realizacji przepowiedni. Nowy władca tymczasem obawia się, że w przyszłości na tronie zasiądą potomkowie przyjaciela. Postanawia więc pozbyć się konkurenta. Angażuje zbójców, którzy napadają na Banka i Fleance'a. Banko ginie, jego syn natomiast umyka zabójcom. Makbet podczas uczty dowiaduje się o ucieczce Fleance'a, który nadal zagraża jego pozycji. Popada powoli w obłęd. W pewnym momencie ukazuje mu się duch przyjaciela, który dla pozostałych biesiadników nie jest widzialny. Makbet zaczyna zachowywać się bardzo dziwnie. Goście pragną opuścić zamek, myśląc, iż ten nagle się rozchorował. Lady Makbet zatrzymuje ich jednak, a męża strofuje za uleganie wytworom własnej wyobraźni. Chwilę później Makbet kończy ucztę. Postanawia odszukać czarownice, gdyż pragnie dowiedzieć się o swoich dalszych losach. Stwierdza, iż musi konsekwentnie kroczyć drogą zbrodni i za wszelką cenę utrzymać swoją pozycję. Wiedźmy spotykają się z Hekate, która postanawia doprowadzić króla do poczucia bezkarności i potęgi, a następnie do zguby. Lennox i Lord podejrzewają Makbeta o nieuczciwe czyny. Mówią o Makdufie, który przebywa na dworze króla Edwarda i stara się zjednać sobie sojuszników do walki z Makbetem. Akt IV Makbet spotyka się z czarownicami, które na nowo rozbudzają w nim ambicje. Głowa w hełmie ostrzega go przed Makdufem, skrwawione dziecko zapewnia go o jego niezwykłej potędze, trzecia zjawa (dziecko w koronie) natomiast oznacza, iż Makbet utrzyma swoją pozycję dopóki las Birnam nie podejdzie pod jego zamek na wzgórzu Dunzynan. Makbet pyta czarownice o potomków Banka. Przed jego oczyma pojawia się pochód ośmiu królów. Ostatni z nich trzyma zwierciadło, kroczy za nim Banko. Makbet czuje się zagrożony. Lennox informuje Makbeta o ucieczce Makdufa do Anglii. Ten postanawia zdobyć jego zamek oraz wymordować mu rodzinę. Lady Makduf jest zaskoczona ucieczką męża, nie może zrozumieć jego postępowania. W rozmowie z synkiem nazywa go zdrajcą. Niedługo potem zbójcy wynajęci przez Makbeta mordują jej dziecko, a ją samą ścigają. Makduf tymczasem namawia Malkolma do walki z Makbetem. Ten w końcu zgadza się na propozycję zjednoczenia sił przeciwko okrutnemu tyranowi. Rosse informuje Makdufa o tragicznych wydarzeniach, o śmierci jego żony i syna. Ten jest zrozpaczony, postanawia zemścić się. Akt V Akcja przenosi się do zamku Makbeta, w którym dzieją się dziwne rzeczy. Dama dworu dyskutuje z lekarzem na temat szokującego zachowania Lady Makbet, która tę rozmowę przerywa. Bezskutecznie usiłuje zmyć z rąk plamy krwi (są one przywidzeniem). Dręczą ją wizje wszystkich popełnionych zbrodni, popada w obłęd. Lekarz prosi Damę dworu, by zaopiekowała się chorą Lady Makbet. Stwierdza również, iż medycyna w takim przypadku jest zupełnie bezsilna. Angielskie wojska dowodzone przez Makdufa, Malkolma i Siwarda przekraczają granice Szkocji. Żołnierze i panowie szkoccy pragną się do nich dołączyć, prawie nikt nie zostaje przy Makbecie, który czuje się pewny zwycięstwa, gdyż pamięta przepowiednię czarownic. W pobliżu lasu Birnam Malkolm rozkazuje żołnierzom zamaskować się za pomocą gałęzi, dzięki czemu będą mniej widoczni. Lady Makbet popełnia samobójstwo, nie robi to jednak na jej mężu żadnego wrażenia. Zostaje on poinformowany o tym, iż las birnamski jakby kroczył w stronę zamku. Makbet pojmuje sens przepowiedni. Wie, że musi zginąć, ale zamierza walczyć do końca. Makbet zostaje otoczony. Zabija młodego Siwarda. Zdaje sobie sprawę, iż jego sytuacja jest beznadziejna, myśli przez chwilę nawet o samobójstwie, ale szybko odsuwa od siebie ten zamysł. Do walki z tyranem staje Makduf, który pragnie pomścić śmierć swoich bliskich. Makbet twierdzi, iż może być zabity tylko przez kogoś, kto nie jest zrodzony z łona kobiety. Makduf wówczas wyjaśnia, że przepowiednia dotyczyła właśnie jego, gdyż "Przedwcześnie z łona matki był wypruty". Przyszedł na świat dzięki pomocy medycznej (mowa tu o cesarskim cięciu). Makbet postanawia zginąć na polu walki. Makduf składa przed Malkolmem, prawowitym królem Szkocji, odciętą głowę tyrana. Uroczysta koronacja syna Dunkana ma odbyć się w Skonie.