W Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze skupił wokół siebie młodych aktorów. Tam, zafascynowany Witkacym i psychoanalizą Junga, badał możliwości teatru jako narzędzia poznania. Powstały wtedy inscenizacje oparte na dramatach Witkacego Nadobnisie i koczkodany, Pragmatyści, Maciej Korbowa i Bellatrix. W drugiej połowie lat 80. przeniósł się na stałe do Krakowa. Na Scenę Kameralną Starego Teatru adaptował wielkie dzieła literatury niemieckiej i rosyjskiej, Rilkego, Musila, Dostojewskiego. Kreacje aktorskie w jego spektaklach, jak choćby w Braciach Karamazow czy Kalkwerku, charakteryzują się wyjątkowym stopniem skupienia i emocjonalnej precyzji. W latach 1995-98 powstaje adaptacja Lunatyków Brocha. Teatr Krystiana Lupy prowokuje żywiołowe reakcje publiczności zarówno w kraju, jak i za granicą. Kolejny temat, który coraz bardziej angażuje Lupę, to mistyfikacje i zakłamania nieobce zwłaszcza jednostkom twórczym – inspiracją staje się demaskatorska proza Thomasa Bernharda. Lupa inscenizuje jego powieści i dramaty w Krakowie, Wrocławiu (Immanuel Kant w Teatrze Polskim) i w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Eksplorując problemy i mity związane z duchowym rozwojem człowieka coraz częściej sięga po literaturę rosyjską (Czechow, Gorki) oraz dramat współczesny (Dea Loher, Werner Schwab). W ostatnich realizacjach (Factory 2 w Starym Teatrze w Krakowie i Persona. Marilyn w Teatrze Dramatycznym) skupia się na poszukiwaniach odpowiedzi na pytanie o tożsamość artysty. W Teatrze Dramatycznym powstały: Powrót Odysa (1999), Auslöschung/Wymazywanie (2001), Niedokończony utwór na aktora/Sztuka hiszpańska (2004), Na szczytach panuje cisza (2006), Persona. Marilyn (2009).