Monitorowanie sytuacji osób starszych - które zdefiniowano jako 60 plus - obejmować ma m.in. analizowanie informacji dotyczących np. sytuacji demograficznej, sytuacji dochodowej, warunków mieszkaniowych, aktywności zawodowej, sytuacji rodzinnej, sytuacji osób niepełnosprawnych i ich opiekunów, aktywności społecznej i obywatelskiej oraz edukacyjnej, kulturalnej, sportowej, rekreacyjnej, a także informacje o stanie zdrowia oraz dostępności i poziomie usług socjalnych. Celem monitoringu ma być przygotowywanie wieloaspektowej diagnozy sytuacji osób starszych, usystematyzowanie zadań z zakresu polityki senioralnej realizowanych obecnie, przygotowywanych oraz zapewnienie ich ciągłości, adekwatności, kompleksowości i spójności. Pomysłodawcy ustawy (sejmowa komisja senioralna) wskazywali, że zmieniająca się struktura demograficzna polskiego społeczeństwa stawia przed państwem nowe wyzwania, których celem jest zapewnienie osobom starszym warunków do wydłużenia aktywności zawodowej, społecznej i edukacyjnej oraz samodzielnego, zdrowego i bezpiecznego życia. Podkreślali, że Polska należy do nielicznych krajów europejskich, w których nie ukształtowano systemu monitorowania sytuacji życiowej populacji osób starszych, uwzględniającego aspekty społeczne, ekonomiczne i zdrowotne. Monitorowanie sytuacji osób starszych będzie prowadzone na zlecenie Prezesa Rady Ministrów przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego przy wykorzystaniu m.in. informacji statystycznej, wyników badań naukowych, informacji od innych organów administracji publicznej, państwowych jednostek organizacyjnych oraz innych organizacji zaangażowanych w kształtowanie sytuacji osób starszych w Polsce. Autorzy regulacji ocenili, że dostępne informacje o sytuacji osób starszych w Polsce mają charakter rozproszony i nieuporządkowany, a źródła danych, analizy i prognozy znajdują się w dyspozycji różnych instytucji i organizacji. Ustawa ma wejść w życie 1 stycznia 2016 r.