Arthur Karl Greiser urodził się i wychowywał na ziemiach rdzennie polskich, czyli w środowisku, dla którego warstwa zaborowych urzędników była elementem obcym. Syn komornika sądowego, urodzony w 1897 r. w Środzie Wielkopolskiej, uczeń pruskiego gimnazjum humanistycznego w Inowrocławiu (obecnie liceum im. Jana Kasprowicza). Mówił na procesie prokurator Mieczysław Siewierski, że Greiser "wszedł w życie z niewielkim bagażem intelektualnym". W okresie od 1914 roku do połowy lat dwudziestych - jak pisano w czasie procesu - "skromny oficer marynarki niemieckiej w czasie I wojny światowej". Następnie, raczej zdeklasowany, drobny przedsiębiorca w Gdańsku, mający za sobą mało udane przedsięwzięcia, jak "handlowanie moczem dla celów aptecznych", czy dzierżawa łódek i "wożenie pasażerów w porcie gdańskim". Od 1925 r. aktywnie związany z ruchami nacjonalistycznymi i antypolskimi, w 1928 r. przyjęty do Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP) i od tej chwili zaczyna się jego zawrotna kariera partyjna i państwowa. Od początków swej działalności politycznej wsławiał się postawami polakożerczymi. W 1933 r. zostaje wiceprezydentem Senatu Wolnego Miasta Gdańska, a rok później czwartym i ostatnim prezydentem i ministrem (senatorem) spraw wewnętrznych. 12 września 1939 r. Greiser przybywa ze swym aparatem urzędniczym z Berlina do okupowanego Poznania, dwa dni później zdejmuje z urzędu prezydenta miasta Cyryla Ratajskiego, a 21 września mianowany przez Adolfa Hitlera przejmuje kierownictwo zarządu cywilnego przy dowództwie wojskowym w Poznaniu. Wielkopolska, Kujawy, Ziemia Sieradzka i część Mazowsza hitlerowskim dekretem z dnia 8 października 1939 r. zostają włączone do Rzeszy i stają się Okręgiem Rzeszy Poznań (Reichsgau Posen), a od dnia 29 stycznia 1940 r. Krajem Warty (Reichsgau Wartheland, Warthegau). Od dnia 26 października 1939 r. Arthur Greiser zostaje namiestnikiem Rzeszy (Reichsstatthalter) i jednocześnie okręgowym kierownikiem NSDAP (Gauleiterem) na podległym mu terenie. Posiada stopień obergruppenführera SS, a równy stopniem na terenie Kraju Warty jest mu tylko, od 1942 r., inny osławiony nazistowski zbrodniarz Wilhelm Koppe. Działalność w Gdańsku i Poznaniu prowadzi Greisera na ławę oskarżonych przed polskim sądem i to jeszcze przed finałem Trybunału Norymberskiego. Po zakończeniu wojny ujęty przez Amerykanów w pięknym krajobrazie, bo w miejscowości Krimml kolo Salzburga - gdzie rozpoznała go Polka z Ostrzeszowa, pani Maria Michalak z domu Kinastowska - został wydany Polsce. O co jest oskarżony? Długi jest - jak to właśnie określono w akcie oskarżenia - "rejestr zbrodni". Ograniczymy się do okresu "poznańskiego". Mówiąc w koniecznym skrócie, Greiser oskarżony został o eksterminację ludności polskiej i obywateli polskich narodowości żydowskiej, o metodyczne niszczenie narodu polskiego - pozbawianie wolności połączone ze szczególnym udręczeniem, wysiedlanie, germanizację, dokonywanie powszechnie rozbojów i kradzieży, wprowadzanie w życie niemieckiej listy narodowej, stworzenie zespołu przepisów wyjątkowych i samowolne ich obostrzanie, utrzymywanie grozy utraty życia, zdrowia, wolności i mienia, zepchnięcie ludności polskiej do rangi "sług", pozbawienie możności swobodnego uprawiania kultu religijnego, bezwzględną eksploatację siły roboczej. Opisy tych zbrodni i ich dowodzenia przed sądem przerosłyby ramy tego artykułu. Skoncentrujemy się więc szczególnie na tych aspektach aktu oskarżenia, o których dotąd nie wspomniałem. Chodzi o przywłaszczanie "zwłaszcza polskiego mienia kulturalnego i przedmiotów sztuki" oraz "tępienie kultury polskiej", a w tym zniszczenie wszystkich polskich placówek naukowych i kulturalnych, sieci polskiego szkolnictwa oraz licznych zabytków i pomników kultury i sztuki polskiej lub takie ich przekształcenie, aby nie służyły już kulturze polskiej. Fragment z aktu oskarżenia przeciwko Arturowi Greiser'owi (tekst w języku polskim został opublikowany w roku 1946. Pisownia oryginalna): "Najwyższy Trybunał Narodowy [...] Arthur Greiser [...] jest oskarżony o to że: (...) IX. Działał na szkodę państwa i społeczeństwa polskiego, zwłaszcza ludności cywilnej zamieszkałej na podległym mu terenie, kierując akcją zagłady wymierzoną przeciwko dobrom kulturalnym narodu polskiego, przez: 1) skasowanie bądź zniszczenie wszystkich polskich placówek naukowych oraz kulturalno-oświatowych, całej prasy, radia, filmu i teatru; 2) skasowanie i zniszczenie sieci polskiego szkolnictwa powszechnego, średniego i wyższego, wszystkich polskich zbiorów, archiwów i bibliotek; 3) zniszczenie licznych zabytków i pomników kultury i sztuki polskiej lub takie ich przekształcenie, aby nie służyły już kulturze polskiej, ograniczenie Polaków w zakresie własnej kultury narodowej do możliwości posługiwania się językiem polskim jedynie w stosunkach prywatnych między sobą i zupełne usunięcie języka polskiego z życia i nauki".