Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 roku w Zuzeli (woj. mazowieckie). Jego ojciec był organistą, zaś religijna matka, która zmarła gdy Stefan miał 9 lat, marzyła by został księdzem. W roku 1912 rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Wojciecha Górskiego w Warszawie, skąd w związku z wybuchem I wojny w 1914 roku przeniósł się do gimnazjum męskiego im. Piotra Skargi w Łomży. Po jego ukończeniu w roku 1917 wstąpił do włocławskiego liceum im. Piusa X, będącego również Niższym Seminarium Duchownym, później w roku rozpoczął edukację w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. W wieku 23 lat otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Wojciecha Owczarka podczas uroczystości w bazylice katedralnej we Włocławku. Kształcił się dalej na wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Działał wówczas w Stowarzyszeniu Katolickiej Młodzieży Akademickiej "Odrodzenia". Obroniwszy doktorat wyjechał w podróż naukową po Europie. Po powrocie od roku 1932 był redaktorem naczelnym miesięcznika "Ateneum Kapłańskie" we Włocławku. Prowadził także sodalicję mariańską i chrześcijański uniwersytet robotniczy oraz działał w chrześcijańskich związkach zawodowych. Podczas II wojny najpierw pod naciskiem władz duchownych ukrywał się głównie w okolicach Warszawy, gdzie pomagał w konspiracyjnym nauczaniu młodzieży. W czasie Powstania Warszawskiego pod pseudonimem Radwan III pracował jako kapelan Grupy Armii Krajowej "Kampinos" oraz szpitala powstańczego w Laskach. Po wojnie wrócił do Włocławka i zajął się ponowną organizację Seminarium Duchownego, gdzie wkrótce objął funkcję rektora. Był także redaktorem naczelnym pisma "Ład Boży". W roku 1946 otrzymał z rąk prymasa Augusta Hlonda sakrę biskupią diecezji lubelskiej. Dwa lata później zmarł prymas Hlond. 12 listopada 1948 roku biskup Stefan Wyszyński objął arcybiskupstwo warszawsko-gnieźnieńskie zostając jednocześnie prymasem Polski. Wyszyński zdawał sobie sprawę z trudnej sytuacji społeczno- politycznej kraju. Mimo szykan i represji wobec Kościoła i sprzeciwu części Episkopatu był zwolennikiem porozumienia z władzami. Zostało ono podpisane w kwietniu 1950 roku. W myśl jego ustaleń Kościół miał potępić działające jeszcze podziemne organizacje niepodległościowe i niemieckich rewizjonistów, zaprzestać "nadużywania uczuć religijnych w celach antypaństwowych" i nie sprzeciwiać się rozbudowie spółdzielczości na wsi. Władze z kolei zobowiązywały się nie usuwać religii ze szkół, nie utrudniać katolikom praktyk religijnych oraz zapewniały funkcjonowanie szkół katolickich i KUL-u. Porozumienie potwierdzało również prawo Kościoła do prowadzenia działalności wydawniczej i charytatywnej, opieki nad chorymi w placówkach państwowych oraz nad więźniami i wojskowymi, a także dawało swobodę funkcjonowania zakonów oraz możliwość organizowania pielgrzymek i procesji. Zasady porozumienia nie były jednak respektowane przez władze. 9 lutego 1953 roku Rada Państwa uchwaliła dekret uzależniający obsadę stanowisk biskupów od aprobaty rządu i podporządkowujący nominacje na niższe stanowiska kościelne miejscowym Wojewódzkim Radom Narodowym.